علي(ع) حقيقت جاودانه
و اين چهره استثنايي با تمام اين امتيازات بي‌نظير، در زمانه خود مظلوم بود و ناشناخته، به گونه‌اي كه قصه پرغصه تنهايي خويش را با «چاه» مي‌گفت و سينه پر درد خود را به الماس «آه» مي‌سفت. آري او اول مظلوم عالم است و كدام مظلوميت بالاتر از اينكه آن درهم‌كوبنده كافران كه چكاچاك شمشيرش لرزه بر اندام دشمنان خدا مي‌افكند و تيغ آبدار و برانش از خون خائنان و منافقان سيراب مي‌شد، آن جا كه بايد از نهال نورس اسلام در برابر يورش خصم در كمين نشسته دفاع كند، خار در چشم و استخوان در گلو، از حق مسلم خويش در مي‌گذرد و با صبر و سكوتي از سر بصيرت و نه استيصال، وحدت امت پيامبر و تداوم و جاودانگي مكتب قرآن را تضمين مي‌نمايد و به قول دكتر علي شريعتي: «بزرگ‌ترين تجلي علي(ع) و شهامت و فداكاري و حق‌پرستي او در اين سكوت نهفته است»(2).
1- سوره آل عمران، آيه 61
2- علي، مكتب، وحدت، عدالت، ص 32