اعتدال ؛ جهت‌‌گيري كلي دانشگاه
غلامحسين كرباسچي
امروز در شرايطي صحبت مي‌كنيم كه همچنان تحولات مختلفي بايد در جامعه رخ دهد و جامعه به تدريج به سمت عقلانيت و اعتــدال و ميانــه‌روي همه‌جانبه برود تا بتوان گفت كه اين جامعه قابل اداره است. اين تحولات به يكباره رخ نمي‌دهد و نمي‌توان توقع داشت كه شرايط به صورت دفعي تغيير كند. آثار 8 سال ناتواني‌هاي مديريتي و عدم تجربه متصديان امور جامعه را به وضعيتي رسانده كه ضايعات متعددي در حوزه‌هاي مختلف داشته‌ايم. طبعا محيط دانشگاه هم مانند ساير حوزه‌ها از اين وقايع و شيوه‌هاي مديريتي آسيب ديده است. به زعم بنده نبايد توقع داشت اين مسائل در طول يك سال كن فيكون شود و تغييرات صد درصدي رخ دهد. به هر حال به همين مقداري كه حساسيت‌هاي سياسي و غير معقول روي بخشي از نيروهاي سياسي جامعه رفع شده و برخي چهره‌هايي كه دانشجويان درخواست كرده‌اند تا در روز دانشجو به سخنراني بپردازند و تا حدودي اجازه داده شده تا سخنراني كنند از آثار حركت به سمتي است كه مورد اجماع و قبول اكثريت مردم است. جامعه ايران در انتخابات سال گذشته نشان داد خواسته‌اش چيست. مردم خواهان اعتدال و حركت عاقلانه در همه ابعاد هستند. اگر خواسته مردم را به عنوان يك اصل بپذيريم در محيط دانشگاه هم بايد اين شرايط را داشته باشيم. از طرفي نبايد موضوع را آنقدر حساس كنيم كه سخنراني كردن يا نكردن يك فرد مساله اصلي تلقي شود. بيش از توجه به نام‌ها و افراد، اتمسفر دانشگاه مهم است. فضاي دانشگاه بايد يك فضاي اعتدالگرايانه‌يي باشد كه همه سليقه‌ها بتوانند از آن استفاده كنند. امروز مي‌توانيم ادعا كنيم حركت كلي به سمت تغيير است اما اينكه آيا مي‌شد اين تغيير با شتاب بيشتري صورت بگيرد يا خير بحث جداگانه‌يي است. اگر مي‌خواهيم حركت‌هاي عكس‌العملي از سوي طرف مقابل صورت نگيرد بايد شيب ملايمي براي تغييرات انتخاب كنيم. بهتر است حركت ملايم ولي پايدار باشد تا اينكه تند ولي ناپايدار.