اجراي پروژه «هنر، ضد داعش» با تاكيد بر صلح
ما به ماشين جهاني خشونت اعتراض داريم
پروژه «هنر، ضد داعش» مدتي است با مشاركت هنري راي نيك با كيوريتوري آنيما احتياط و گردهمايي جمع كثيري از هنرمندان حوزه‌هاي مختلف هنري با تاكيد بر ايده صلح‌آميزي هنر، اجراهايي را در لايه‌هاي متعددي به نمايش مي‌گذارد. «مهدي نادري» فيلمساز صاحب‌نامي كه با فيلم «بدرود بغداد» جوايز معتبرسينمايي بسياري را در دنيا به خود اختصاص داد، در قالب پروژه «هنر، ضد داعش» با فيلم كوتاهي با نام «در ميان ديوارهاي شهر» كه روايتي است از زندگي هنرمندان عراقي، حضور دارد. نادري در گفت‌وگوي پيش رو از مشاركتش در اين پروژه سخن گفته است. او درباره اين پروژه مي‌گويد: «من فيلمسازم. سال‌هاست در جريان همين مسائلم و فيلمي كه اكنون دردست ساخت دارم، پروژه «رانده‌شدگان» است، طرح فيلم همچون اغلب آثارم به جنگ مربوط مي‌شود و زماني است كه هيتلر فهميد شكست خورده است. اين فيلم از زبان شاهدان حضور نازي‌هاست و به نقش ايرانيان در آن نيز پرداخته مي‌شود. پس از «روياهاي فراموش شده»و «بدرود بغداد»، اكنون «رانده‌شدگان» و مستندي به نام «ايزديان»، كه در آن به تراژدي‌اي كه بر سر اين قوم آمده پرداختم، در واقع فكر مي‌كنم بهانه‌هايي كه ما براي جنگ پيدا مي‌كنيم همه نه از اعتقادات و اديان و مذهب ما كه از خرافه برمي‌آيد و فكر مي‌كنم همه ما هنرمندان، در زماني به سر مي‌بريم كه بايد دست از پرسپكتيوي محلي برداريم و به دنيايي كه برآمده از مسائل جهاني است فكر كنيم؛ دنيايي كه داعش را به عنوان ماشين جهنمي كشتار به خود قبولانده است.»
او همچنين درباره ديدگاهش درباره هنر ضدداعش و چنين پروژه‌هاي صلح‌آميزي مي‌گويد: «ما مملو از احساسات متضادي هستيم كه تنها راه‌حل همه آنها تا آنجا كه من دريافته‌ام بخشش است. تصميم گرفتم دور از اعتقادات نژادپرستانه، نه براي عقب‌نشيني داعش، حتي شايد فقط براي خوشحال كردن آيندگاني كه دغدغه‌هاي جهاني ماراببينند، همكاري كنم.» او با توجه به اينكه تجربياتش حول فيلمسازي گسترده شده بود، به اكران يك يا دو فيلمي مي‌پردازد كه حول محور همين موضوع ساخته شده است. براي همين مي‌گويد: «خوشحالم كه در پروژه‌اي همكاري مي‌كنم كه دور از حمايت‌هاي دولتي پيش رفته و اميدوارم ابعادي گسترده‌تر يابد. به‌هر حال ما به ماشين جهاني خشونت اعتراض مي‌كنيم، ماشيني كه مسلما از جادو برخاسته و پيداست كه شامل مردماني است كه گويي با فروختن روح خويش به شيطان و با استفاده از ابزار هنر در پي مقاصدي دور از دين و مذهب‌اند، وامانده‌ها و
زخم خورده‌هاي بي‌عدالتي‌اي كه به كشتار مي‌پردازند و من تنها با ابزار رسانه‌ام است كه مي‌توانم با آنها مبارزه كنم. » او در پاسخ به اين سوال كه آيا پرداختن به دغدغه خشونت سبب تبليغ آن مي‌شود؟ پاسخ مي‌دهد: «شكل برخورد است كه معناي نهايي را مي‌رساند و نگاهي از دريچه تبليغ شايد آنچنان درخور هنر نيست، به هر حال ما در جهاني زندگي مي‌كنيم كه ديگر سينما به خواب‌هاي بينندگانش هم رسوخ كرده و ما در آن از جهان ممكني حرف مي‌زنيم كه شايد آيندگان‌مان به خاطر اين ميزان از خشونتش تحقيرمان كنند. ما هنوز در جهاني زندگي مي‌كنيم كه نياز به ديدن صحنه‌هاي خشونت و سربريدن و خونريزي دارد، جهاني كه تازه شروع به پي‌ريزي راه‌هايي جز خشونت كرده و مذاكرات 1+5 شايد از همين دست اقدامات باشد كه اكنون به عنوان شهروندان متمدني پيش گرفته‌ايم كه از خشونت خسته شده. خشونتي كه شايد وحشتناك‌ترين قربانيان آن را با تحريم‌هاي فرهنگي و پس از آن تحريم‌هاي دارويي در چند سال اخير داديم و در برابرش سكوت كرديم. تاريخ، شايد نه‌تنها تحريم‌كنندگان، كه ما را به خاطر سكوتي كه عليه كشتار انسان‌ها كرديم هرگز نبخشد...