به ياد استاد دكتر شكوهي
افسوس كه ناهنجاري‌ها و تندروي‌هاي گروه‌هاي اول انقلاب فرصت خدمت بيشتر به او را در آموزش و پرورش نداد. خاطره‌اي از ملي بودن آن بزرگ به ياد دارم كه گفتن آن در اين نوشتار كوتاه بي‌مناسبت نيست. سال 47 يا 48 بود كه بنده مشغول تحصيل در دوره كارشناسي ارشد مشاوره و راهنمايي در دانشگاه تربيت معلم بودم.
خبر رسيد يك روز بعدازظهر به دعوت استاد دكتر شكوهي جلال آل‌احمد براي سخنراني به دانشكده علوم تربيتي دانشگاه تهران خواهد آمد. خود را به دانشكده علوم تربيتي دانشگاه تهران رساندم و متاسفانه شنيدم مسوولان امنيتي، اجازه سخنراني به جلال نداده‌اند. بنده از آن روز متوجه شدم دكتر شكوهي عالم آزاده‌اي است كه به مسائل اجتماعي و سياسي جامعه خود توجه كامل دارد.
مرحوم دكتر شكوهي نمونه‌اي ارزنده از يك استاد مسلمان و دانشمند و مسووليت‌شناس و ملي و مردمي بود كه بحق بينش و منش و كنش او بايد براي همه جواناني كه به مرحله استادي رسيده‌اند سرمشق باشد. دكتر شكوهي صدها دانشجو تربيت كرده است كه عده قابل توجهي از آنان هم‌اكنون خود استاد علوم تربيتي هستند.
اميدوارم همه راه و رسم او را ادامه دهند. اگر اشتباه نكنم در روزگار مسووليت اينجانب در آموزش و پرورش، مرحوم دكتر شكوهي در بيرجند تشريف داشتند اما افسوس كه به ديدارش نرفتم و از راهنمايي‌هاي او بهره نگرفتم. از خداي توانا براي او رحمت و غفران و براي بازماندگانش صبر اجر آرزو دارم.