فردوسي يكي از عارف‌ترين شاعران ايران است

اصولا ادبيات ايران الگوي زندگي من است. در واقع مي‌توانم بگويم كه تمام شعراي ايران سرمشق زندگي‌ام هستند؛ حافظ، سعدي، مولوي، فردوسي. به نظرم شاهنامه شناسنامه تك‌تك مردم ايران است، اين شاعر از لحاظ هويت، هديه بي‌نظيرش را به رايگان به ما داده است. گرچه هزار سال پيش آزار و محنت ديده، اما كنار نكشيده و به كارش ادامه داده است. اگر اين حرف گنده‌گويي نباشد، شاهنامه حتما هويت ما است.
اينكه من سراغ داستان‌هاي شاهنامه مي‌روم و روي‌شان كار مي‌كنم به اين دليل است كه داستان‌هاي فردوسي جذابيت خاصي دارند. همه درباره «رستم و سهراب» حرف مي‌زنند. اين داستان تراژدي بزرگي است كه در دنيا كمتر مانندش را داريم. همه قصه آن را مي‌دانند اما دانستن قصه كافي نيست.
به نظرم فردوسي يكي از پيچيده‌ترين و عارف‌ترين شاعران ايران است.
وقتي شما عميقا اين اشعار را مي‌خوانيد، اين موضوع را بسيار حس مي‌كنيد. او قصه‌گويي بزرگ و شيرين زبان است كه بعد از هزار سال كه شعرهايش را مي‌خوانيد، احتياج به لغتنامه نداريد، امروز به راحتي مي‌توان حرف‌هاي او را فهميد. اين موضوع كه او با اين زبان هزار سال پيش شعر گفته و به ما رسيده و هنوز مي‌فهميمش بسيار قابل توجه است.
اين را مي‌توانم بگويم كه من به دست اين شعرا شكل گرفته و تربيت شده‌ام و شعراي بزرگ ايران در قلب من جاي دارند.