روز ظريف مجلس

  مهشيد ستوده/ ديروز، روز مخالفان دولت نبود. ديروز ديگر صحنه قدرت‌نمايي شان تشويق‌كنندگان هميشگي‌اش را نداشت. نمايش ضعيف شدن قدرت‌شان آنقدر به آنها سخت آمد كه تمام تلاش‌شان را كردند تا به نحوي آن را رفع و رجوع كنند. ريزش اين‌بار دقيقا در ميان مخالفان دولت صورت گرفته است. مخالفاني كه تا ديروز «حلقه نه» را با جمعيتي نزديك به 130 نفر در مجلس تشكيل داده بودند يا مشخصا در مورد وزير خارجه به 86 نفر كاهش يافتند يا آنكه واقعا كاهش يافته‌اند. مخالفان دولت ديروز در مجلس احوال خوشي نداشتند. سوالي كه مدت‌ها براي آن برنامه‌ريزي كرده بودند و در جلسات رسمي و غيررسمي‌شان براي نحوه مطرح كردن آن رايزني كرده بودند سرنوشت خوشي نداشت. نتيجه اين‌بار آن چيزي كه مي‌خواستند نبود. اين‌بار اما روند طي شده‌شان به سمت هدف نبود كه اشتباه بود بلكه اين‌بار هدف‌گذاري از همان ابتدا اشتباه بود. هدف وزيري بود كه مدافعانش در ميان خود مخالفان دولت هم كم نيست. وزيري كه سوالات مطرح شده از او بسياري را متعجب مي‌كرد و خود بارها به توانمندي‌اش اعتراف كرده بودند. اشتباه در هدف‌گذاري برايشان يك شكست را رقم زد. توافق اين بود كه به وزير حمله‌هاي‌شان را بكنند و بعد با توجه به اشتباهي كه در هدف‌گذاري كرده بودند از خير راي‌گيري بگذرند. اما ورق برگشت. يك راي‌گيري همه‌چيز را فاش كرد. هر چقدر هم كه مخالفان دولت تلاش داشتند از آن عده از مخالفاني بگويند كه به راي‌گيري نرسيده بودند و جلسه را ترك كرده بودند اما رويارويي 125 به 86 نفر كمي شرايط را پيچيده‌تر كرد. هر چقدر هم كه مخالفان دولت به تكاپو افتادند تا با جمع و تفريق تعدادشان را بيشتر از اين حرف‌ها نشان بدهند اما بازهم نتيجه جلسه ديروز برخلاف ساير برنامه‌ريزي‌هاي‌شان به نفع‌شان نبود. سوال 100 نماينده از وزير خارجه از همان ابتدا طراحانش را دودل كرد. توي كارشان از همان ابتدا «نه» افتاده بود. نه به مطرح كردن سوال. سفرهاي هر چند وقت يك‌بار ظريف همزمان مطرح كردن آن را عقب مي‌انداخت و آنها را دودل‌تر مي‌كرد. يك روز مي‌گفتند كه از مطرح كردن سوال منصرف شده‌اند و فردايش خبر از دوباره مطرح شدن آن مي‌دادند. با اين همه در ميان سوال‌كنندگان عده‌يي هم بودند كه بدشان نمي‌آمد زهرچشمي از ظريف در صحن علني بگيرند. همان‌هايي كه در روزهاي بررسي صلاحيت وزرا تلاش ويژه داشتند تا با طرح مسائلي مثل تلاش او براي گرفتن اقامت و اين‌گونه مسائل ردش كنند، ديروز هم با سوال‌هايي شبيه به همين او را به صحن علني مجلس كشاندند. رگبار سوالات بر سرش ريختند تا شايد زهرچشم را بگيرند. اما هدف‌گذاري اشتباه از همين جا بود كه معلوم شد. ظريف آن چيزي نبود كه مخالفان دولت انتظارش را داشتند. علاوه بر اين شرايط مجلس هم آن‌گونه نبود كه هميشه براي‌شان فراهم بود. اين‌بار نتوانستند با يك نظر نصفه و نيمه ظريف را از بهارستان عازم وزارت خارجه كنند بلكه اين‌بار راس مجلس بود كه مقابل‌شان ايستاد. راس مجلس ديروز اجازه تندروي در حوزه سياست خارجي دولت را به مخالفان نداد. اجازه‌يي كه شايد اگر در ساير حوزه‌ها نيز در ماه‌هاي اخير راس مجلس از تندروها سلب كرده بود حالا دولت روحاني در چنين شرايطي نبود. حالا روحاني تا اين اندازه از مجلس نااميد نبود. اما ديروز در غياب علي لاريجاني، محمدرضا باهنر به خوبي وظيفه‌اش را انجام داد. به خوبي از پس تندروي مخالفان دولت بر آمد تا نشان دهد آن‌گونه كه تصور مي‌شود قدرتش در برابر جريان مقابل دولت كم نشده است. علي لاريجاني اواسط جلسه رفت تا متهم نشود. محمدرضا باهنر بهترين گزينه بود. هم قاطع بود و هم مديريتش در چنين شرايطي ثابت شده بود. اين شايد بهترين جايگزين علي لاريجاني بود. ديروز اما مخالفان دولت با راي‌شان آن هم درست در شرايطي كه هر روز به حمله‌هاي‌شان به دولت مي‌افزايند به تحليل جديدي از خود رسيدند. تحليلي كه آينده روابط دو قوه را نيز تغيير خواهد داد.