تالار مولوي دانشجويان نخبه را حذف كرد
بابك احمدي
مركز تئاتر مولوي – عنواني كه از دوره مديريت سعيد اسدي جايگزين «تالار مولوي» شد- در سال‌هاي اخير فراز و فرودهاي متعددي را پشت سر گذاشته است. دوره‌اي به واسطه اعتراض بسيج دانشگاه تهران درها بسته شد و بعد از اعتراض و درخواست هنرمندان پيشكسوت تئاتر باز شد. يا دوره كوتاه حضور اسدي و شكل دادن به جرياني موسوم به حلقه تئاتر دانشگاهي كه آثار خود را با حمايت مديريت وقت روي صحنه بردند. سپس دوران حضور مجيد سرسنگي به عنوان معاون فرهنگي در دانشگاه تهران، تعطيلي براي بازسازي و بعد سپردن كليدها به اميرحسين حريري كه همچنان موفق نشده تالار مولوي را به استانداردهاي يك مركز تئاتري نزديك كند، درحالي كه در ماه‌هاي اخير بارها از مجموعه تحت مديريتش به عنوان مامن دانشجويان سخن گفته است. چندي قبل مجتبي كريمي، يكي از برگزيدگان دوره هجدهم جشنواره تئاتر دانشگاهي در همين ارتباط گفته بود: «تابستان قبل به من گفتند قرار است در شروع به كار مجدد تالار مولوي اجرا داشته باشيم. صحبت‌هاي شفاهي صورت گرفت تا مقرر شود اين اتفاق پايان امسال مي‌افتد يا آغاز سال بعد. پيگيري‌هاي بعدي ما فقط يك جواب داشت؛ به شما اطلاع مي‌دهيم.» ظاهرا مدير تالار مولوي همين روند را در برابر نمايش‌هاي برگزيده جشنواره نوزدهم در پيش گرفته است. ولي در مقابل نوايي ساكت ننشست و با انتشار نامه‌اي سرگشاده نسبت به رويه مديريت تالار مولوي اعتراض كرد. او در اين يادداشت از دلايل اين بي‌اعتنايي به داوران، دبير و دبيرخانه جشنواره گفته و بيرون بودن از دايره «خودي‌ها» را دليل ديگر بي‌اعتنايي مديريت تالار مولوي مي‌داند.
دبير نوزدهمين جشنواره تئاتر دانشگاهي در گفت‌وگو با «اعتماد» در اين باره توضيح داد: «در سال‌هاي اخير يك شيوه‌اي وجود داشته براين مبنا كه هر زمان جشنواره برگزيده‌اي معرفي مي‌كرد بدون هيچ خط و ربطي امكان اجرا براي گروه‌ها فراهم مي‌شد. اما تعطيلي‌هاي تالار مولوي و مشكلات ديگر سالن‌ها در يكي دو سال گذشته موجب شد به عنوان دبير جشنواره دوره نوزدهم به فكر چاره باشم و فضاي ناامني به وجود آمده براي برگزيدگان را كنار بزنم. از سويي با توجه به اينكه جوايز نقدي در مراسم اختتاميه به يك ارزش بدل شده بود تصميم گرفتيم ايده جايزه را به اجراي عموم گره بزنيم. به اين ترتيب ايده جايزه اجرا در مركز تئاتر مولوي با اهداف جشنواره همخوان مي‌شد و از طرفي اجراي عموم گروه‌هاي برگزيده نيز تضمين بود.»
اين دانش‌آموخته هنرهاي نمايشي اما در ادامه به جريان‌هاي بعد از برگزاري مراسم اختتاميه جشنواره نوزدهم اشاره كرد. نكاتي مبهم كه در يادداشت اعتراضي‌اش نسبت به مديريت مركز تئاتر مولوي نيز به چشم مي‌خورد. نوايي ادامه مي‌دهد: «البته اي كاش چنين نمي‌كردم چون اينطور به نظر مي‌رسد بعضي مسوولان كوچك‌ترين حركت و تصميم مستقل دانشجويي را برنمي‌تابند و بلافاصله عرصه به محل كشمكش و عرض اندام نمايش قدرت بدل مي‌شود. به همين دليل برخلاف تعهدهاي داده شده در جريان برگزاري جشنواره تا همين امروز امكان اجرا براي سه گروه برگزيده جشنواره تئاتر دانشگاهي دوره نوزدهم فراهم نشده است.»
«ولي مساله تنها به رعايت نشدن تعهدها ختم نشد و در ادامه شاهد بوديم برخورد در شأن برگزيدگان جشنواره هم صورت نگرفت. به شكلي كه شوراي هنري مركز تئاتر مولوي اينطور عنوان كردند كه گروه برگزيده جشنواره امتياز لازم را به دست نياورده است. من نمي‌دانم آيا اين افراد از چهره‌هاي دانشگاهي هستند يا نيستند؟ اگر دانشگاهي هستند كه بايد به نظر داوران دانشگاهي جشنواره احترام بگذارند و نسبت به قواعد آثار دانشجويي آگاه باشند و اگر نيستند هم كه صحبتي نمي‌ماند. »
نوايي در پايان چنين معتقد است كه «به نظر مي‌رسد مسوولان مركز تئاتر مولوي كه خود را مركزي دانشگاهي مي‌داند از طريق اين نشانه‌گذاري مي‌خواهد بگويد ما مي‌توانيم از تعهدي كه داديم عدول كنيم.»
«در ارديبهشت ماه همراه با دبير دوره نوزدهم جلسه ديگري با تالار مولوي داشتيم كه اين‌بار قرار بود به ما اجرا داده شود. من براي فصل پاييز درخواست دادم و قرار شد در شهريور ماه بازبيني داشته باشيم. اين‌بار هم از طرف مولوي غافلگير شديم و مجبور شديم فيلم ارايه كنيم. با نهايت تعجب اين‌بار هم بلافاصله بعد از بازبيني از افراد مختلفي مي‌شنيدم و مي‌ديدم كه اجراي آنان در پاييز نهايي شده و قرار نيست به كار ما اجرايي داده شود. » البته مديريت تالار مولوي اين مباحث را به كلي رد مي‌كند و مي‌گويد: «از ابتدا گفته كه نمايش‌ها پس از تاييد شوراي هنري امكان اجرا در تالار مولوي را به دست مي‌آورند. » ولي در نهايت با يك مقايسه ساده بين نمايش‌هاي اجرا شده در مولوي، كيفيت و خاستگاه دانشگاهي آنها مي‌توان به نتايج جالبي دست يافت كه با ادعا و شعار «مامن دانشجويان» به‌شدت در تضاد است.