انقلاب برانكو در پرسپوليس

هرچقدر رامين رضاييان از سمت راست پرسپوليس به‌سمت حريفان به‌خوبي «نفوذ» مي‌كرد اما برانكو ايوانكوويچ، نفوذناپذير نشان داد. رامين هرگز نتوانست بعد از ماجراهاي ابتداي فصل، به قلب برانكو ايوانكوويچ نفوذ كند. حتي اين اواخر، همه ريش‌سفيدهاي باشگاه و همه مديران پرسپوليس را واسطه كرد تا سرمربي او را ببخشد. اما برانكو نپذيرفت. او اشتباه ابتداي فصل را دوباره تكرار نكرد. حالا حتي رسانه‌ها هم ديگر پيگير ماجرا نيستند. پرسپوليس تنها چند قدم تا قهرماني فاصله دارد و رامين رضاييان حتي نمي‌تواند در جشن تيم هم حضور داشته باشد. برانكو يك‌بار به‌خاطر فشار مديران باشگاه از موضعش عقب كشيد و زمينه حضور رضاييان را در تركيب فراهم آورد اما اين‌بار در حساس‌ترين روزهاي فصل، وقتي آرامش از تيم فاصله گرفت و جنجال‌هاي رضاييان ادامه يافت، او تصميمي گرفت كه هيچ فردي نتوانست روي آن تاثير بگذارد؛ اخراج. ياغي باشگاه، به‌مدد صفحات شبكه‌هاي مجازي حس كرد، بزرگ‌تر از باشگاه شده است. برانكو همان كاري را كرد كه پيش از اين كي‌روش كرده بود، پيش از اين فرگوسن با بكهام كرده بود. برانكو مثل كي‌روش و مثل فرگوسن طعم هرگونه توهين و انتقاد و زخم زبان و توصيه را شنيد تا هيچ‌كس از باشگاه بزرگ‌تر نباشد. احتمالا يكي دو ماه بعد، ديگر كم‌تر هوادار پرسپوليسي يادش بيايد رامين رضاييان ستاره تيمش بود چراكه حركت سيال فوتبال، هر دوره يكي را قهرمان باشگاه مي‌كند و كم‌تر پيش مي‌آيد ستاره‌اي سال‌ها در ذهن هواداران باقي بماند. اما در اين ميان نبايد از «تصميم بزرگ برانكو» به‌راحتي گذشت. او پاي اصولش ايستاد و از گذشته به‌بهترين شكل درس گرفت. ماجرايي كه ثابت كرد برانكو به‌خوبي در اين ماه‌ها رفتار كرده است. ايستادگي او مقابل ريش‌سفيدها و كدخدامنشي‌ها يك موضوع را ثابت كرد؛ حالا برانكو تصميم نهايي را مي‌گيرد و ديگر نه مديران، نه پيشكسوتان، نه اسپانسر و نه هواداران ديگر براي تيمش تصميم نمي‌گيرند؛ راهي كه بايد بعد از اتمام ليگ و تغييرات گسترده در سطح مديريت باشگاه، ادامه يابد.