آينده درخشان اورتون با يك ايراني

هنوز دو ماه و نيم تا بسته شدن پنجره نقل و انتقالات تابستاني باقي مانده، اما اورتون همين حالا دو خريد بزرگ كرده و قدمي بلند براي تقويت خودش برداشته. هفته گذشته تافي‌ها ديوي كلاسن و جردن پيكفورد را از آژاكس و ساندرلند خريدند، بازيكناني كه قيمت‌شان روي هم مي‌تواند تا 56 ميليون پوند هم برسد. اين دو خريد به علاوه پديده‌هاي جواني كه اورتون در تيم دومش دارد و طرح نقل مكان به استاديومي جديد همه مي‌توانند عواملي براي پيشرفت آبي‌هاي مرسي سايد شوند. از آخرين قهرماني اورتون در ليگ بيش از 30 سال مي‌گذرد و پيش از اينكه فرهاد مشيري بخش اعظمي از سهام باشگاه را بخرد به نظر مي‌رسد تا قهرماني بعدي آنها هم بايد 30 سال ديگر صبر كنيم. اما سرمايه‌گذاري مشيري در اورتون و طرح و برنامه‌هاي مديريتي دقيقي كه براي باشگاهش در نظر گرفته حال و هواي گوديسون پارك را به كلي تغيير داده است.
ديويد مويز در دوراني كه زندگي هنوز برايش شيرين بود زمين‌هاي تمرين اورتون را به‌روزرساني كرد، زيرساختي كه باشگاه هنوز از آن بهره مي‌برد. رويكرد جوانگرايي مويز در اورتون هم با روبرتو مارتينز و رونالدو كومن ادامه پيدا كرد. اورتون در ضمن حالا مدير ورزشي‌اي دارد كه استاد استعداد يابي است: استيو والش، همان مردي كه رياض محرز و انگولو كانته را به لستر آورد و با خريدِ هفت ميليون پوندي ادريسا گي از استون ويلا براي اورتون يك بار ديگر استادي خودش در اين زمينه را ثابت كرد.
برگرديم به بازيكنان جديد اورتون. واكنش‌ها نسبت به اين دو خريد در هفته گذشته يكسان نبود. كلاسن كاپيتان آژاكس در فصل پيش بود كه نقشي كليدي در فوتبال فوق‌العاده جذاب اين تيم بازي مي‌كرد، تيمي كه در ارديويزه دوم شد و تا فينال يوروپا ليگ هم پيش رفت. در كيفيت و قيمت مناسب او شكي نبود. اما پرداخت 30 ميليون پوند براي پيكفورد، دروازه‌باني كه به زور يك فصل كامل در ليگ برتر را تجربه كرده بود با انتقاداتي مواجه شد. آيا پرداخت چنين مبلغي براي پيكفورد منطقي بود؟ نه. اما ما در جهان فوتبالي زندگي مي‌كنيم كه ديگر منطقي در بازار نقل و انتقالات وجود ندارد. تيم‌ها يا بايد با اين واقعيت كنار بيايند، يا حاشيه‌نشين شوند. اورتون ديگر نمي‌خواهد حاشيه‌نشين باشد. پيكفورد دروازه‌باني فوق‌العاده مستعد با بازي با پاي خيره‌كننده و قدرت بازيسازي بالايي است، دروازه‌باني كه بعد از سپري كردن يك فصل پشت خط دفاعي ساندرلند ديگر از هيچ چيز وحشت ندارد و هيچ اتفاقي شگفت‌زده‌اش نمي‌كند. در ضمن اورتون پيكفورد را نه براي يك فصل بلكه براي يك دهه مي‌خواهد. پس قمار باشگاه براي پرداخت چنين مبلغ هنگفتي براي يك دروازه‌بان منطقي جلوه مي‌كند. البته پيكفورد تنها جواني نيست كه مي‌تواند يك دهه آينده اورتون را بسازد. تيم زير 20 ساله‌هاي انگليس كه قهرمان جام جهاني شد پر بود از پديده‌هاي اورتوني. كيران داول در مركز خط مياني اين تيم بازي مي‌كرد و جونجو كني نمايش‌هايي عالي در دفاع راست داشت و نشان داد با توجه به مصدوميت شيموس كولمن، مي‌تواند رقيبي جدي براي ميسون هالگيت براي قرار گرفتن در تركيب اصلي باشد. دومينيك كالورت-لويين كه گل قهرماني انگليس در فينال را زد، كنار آدمولا لوكمن ديگر ستاره‌هاي انگليس در جام جهاني بودند، مهره‌هاي هجومي‌اي كه هر دو فصل پيش تجربه بازي در تيم اول را داشته‌اند و قادر به بازي كردن به عنوان وينگر يا مهاجم مركزي هستند. در ضمن فراموش نكنيم اورتون فصل پيش 30 ميليون پوند بابت وينگر سرعتي و تكنيكي كريستال پالاس، يانيك بولازي داد، اما مصدوميت شديد و زودهنگامِ او خيلي زود فصل را برايش تمام كرد. بازگشت بولازي در فصلِ آينده مثل يك خريد جديد براي اورتون خواهد بود. مورگان اشنايدرلين هم كه در ژانويه از منچستر يونايتد جدا و راهي گوديسون پارك شد فصل آينده با هماهنگي بيشتري كه با تيم جديدش پيدا كرده مي‌تواند در مركز خط مياني بدل به مهره‌اي كليدي شود. اورتون فصل پيش در ميني ليگي براي خودش بازي مي‌كرد. شاگردان رونالد كومن در پايان فصل در حالي رده هفتم را اشغال كردند كه 15 امتياز از ساوتهمپتون در رده هشتم و هشت امتياز با يونايتد در رده ششم فاصله داشتند. اورتون در هيچكدام از بازي‌هاي مقطع پاياني فصل مقابل تاتنهام، ليورپول، يونايتد، آرسنال و چلسي به پيروزي نرسيد و همين نتايج باعث شد تا راهي به جمع شش تيم اول جدول پيدا نكند. اما رژيم جديد حاكم بر گوديسون پارك با سه راس مهمِ مشيري، والش و كومن، مي‌تواند براي فصل آينده از ميني ليگ خودش خارج شود و حتي براي كسب سهميه چمپيونز ليگ با بزرگان جزيره بجنگد.