اميد در متن شهر سوخته

عباس آخوندي، وزير راه و شهرسازي بعد از بازديد از حاشيه شهر زاهدان در صفحه مجازي خود در يادداشتي نوشت: گزارش اين بود كه 43 درصد شهرنشينان استان سيستان و بلوچستان را حاشيه‌‌نشينان شكل مي‌دهند. به اتفاق استاندار و ساير مسوولان براي سومين‌بار از شيرآباد، رحيم‌آباد و ساير محله‌هاي حاشيه‌اي زاهدان بازديد كردم. معابر خاكي نابسامان، آلونك‌هاي كنارِ هم، فقدان فضاهاي عمومي، كيفيت نازل محيطي در كنار جوانان بيكار و بچه‌هايي كه در كوچه موج مي‌‌زنند نخستين مناظري است كه به‌چشم مي‌خورند. در همين متن، با سازمان مردم‌ نهادي روبه‌رو شدم كه زنان محله را دور هم گرد آورده بود تا با مهارت‌آموزي آنان اقدام به تغيير در زندگي‌شان كنند. در ادامه به مدرسه‌اي رفتم كه توسط سمن ديگري برپا شده بود با هدف آموزش دختراني كه از تحصيل بازمانده بودند و سن آنان تا 14 سال و تعداد زيادي از آنان حتي فاقد شناسنامه بودند. آنان دختران را در تابستان آموزش مي‌دادند تا شايد يك‌سال جلو بيفتند. خانه‌ سلامتي هم بر پا شده بود. شهرداري نيز دست به‌كار شده بود و بعضي معابر را گشوده و در حال آسفالت آنها بود. واقعيت آن است كه 35 درصد جمعيت شهري ايران در حاشيه شهرها يا بافت‌هاي مياني فرسوده‌شده زندگي مي‌كنند. با خود فكر مي‌كردم كه دنياي مدرن با شهرهاي ما چه كرد؟ يك ماه ديگر 111امين سالگرد صدور فرمان مشروطيت و آشنايي رسمي ما ايرانيان با راه و رسم زندگي مدرن است. از آن زمان تاكنون، هزاران ميليارد تومان در جهت عمران و نوسازي زندگي شهري ايران هزينه شده است. ولي، كيفيت زندگي شهري در ايران، وضعيت چندان قابل قبولي را نشان نمي‌دهد. شهر به مفهوم سازمان اجتماعي، مظهر خرد، تمدن و سبك زندگي ايراني و هويت مكاني در ميان ما ايرانيان موقعيت خود را از دست داده است. ... من اميد را در چشم دختراني كه در مدارس اين شهر سوخته در تابستان درس مي‌خواندند و در ميان خانم‌هايي كه موفق شده‌ بودند محصولي را توليد كنند تا زندگي خود را دوباره بسازند، ديدم.