تبريك دوباره براي برجام
غلامحسين كرباسچي
دبيركل حزب كارگزاران
سخنان دو روز قبل رييس‌جمهور امريكا به تعبير بسياري از مفسرين سياسي و خبري عجيب و بي‌سابقه بود. اينكه همزمان رييس كشوري در قواره امريكا با همه ادعاهاي سياسي و اقتدار به پنج كشور عضو سازمان ملل وقيحانه بتازد و تعبيرات غيرديپلماتيك و از سر كينه و بغض بر زبان آورد هم در تاريخ سازمان ملل و هم در تاريخ امريكا پيشينه‌اي ندارد. اينكه به تعبير يك سناتور امريكايي در سازماني كه هدف از تاسيس آن پاسداري از صلح است، رييس‌جمهور كشوري مثل امريكا از آن تريبون براي تهديد به جنگ و به رخ كشيدن قدرت نظامي استفاده كند حتما بي‌سابقه و ناشي از احساس ناتواني است كه در درون ناپيداي شخصيت ترامپ وجود دارد. گرچه اينكه رهبران سياسي در دنيا وقتي از عمل به وعده‌هاي انتخاباتي خود و حرف‌هاي پوچ عوامفريبانه شعاري نا اميد مي‌شوند رو به سوي دشمن‌تراشي و رجزخواني براي تحريك احساسات ملي بياورند كم‌سابقه نيست ولي اينكه امريكا در سازمان ملل حرف از نابود كردن كره‌شمالي يك كشور عضو سازمان ملل بزند شگفت‌انگيز است. قطعا اين سخنراني مايه شرمندگي نه ترامپ و حزب جمهوريخواه كه همه سياسيون و بلكه مردم امريكا در تاريخ اين كشور خواهد بود.
اما براي ايران كه درست سه سال قبل يك طرف ايستاده بود و در مقابلش اتحادي از كشورهاي اروپايي و امريكا و قدرت‌هاي جهاني و دست به تحريمي بي‌سابقه و ظالمانه با تحريك و برنامه‌ريزي امريكايي‌ها زده بودند، اين صحنه يك موفقيت
شگفت‌انگيز است. امروز در يك حركت معكوس مي‌بينيم امريكا يك‌طرف ايستاده و ايران در مقابل همراه با قدرت‌هاي بزرگ جهاني اروپا و آسياي حامي منطق و ادعاي ايران يك طرف. اينكه بالاترين مسوولان سياسي اروپا و روساي جمهور كشورها بلافاصله پس از استماع اين سخنان در مقابل آن به نفع ايران موضع بگيرند و رسما در برابر امريكا آن را اعلام كنند، نشان از موفقيت بزرگ ديپلماتيك ايران دارد كه نه تنها حقانيت خود را در استفاده صلح‌آميز از انرژي هسته‌اي به دنيا ثابت كرد و نه تنها همه همراهان سابق امريكا در برابر خود را به مقابله با امريكايي‌ها واداشته كه به گونه‌اي در صحنه سياسي بين‌الملل در اين سه ساله ظاهر شده و پروژه‌اي را پيش برده كه بالاترين قدرت اجرايي امريكا اعلام «شرمندگي» از برجام را در يك عرصه بزرگي چون تريبون سازمان ملل اعلام كند و تنها كسي كه براي او كف بزند نتانياهو و همراهان او باشند. آيا نبايد ما در داخل با همه اختلاف سليقه‌ها از دولتي كه بي‌منطق‌ترين دشمناني چون امريكا و اسراييل را با تهيه و تصويب برجام شرمنده كرده با تمام توان حمايت كنيم و اين موفقيت بزرگ بين‌المللي را به رهبري و ملت و دولت تبريك بگوييم؟و آيا نبايد دستمريزاد بگوييم به دولتي كه چنين صحنه‌اي را پس از فقط سه سال فعاليت ديپلماتيك آفريده و امريكايي را كه با تلاشي بي‌نظير هوشمندانه‌ترين و خشن‌ترين تحريم‌هاي جهاني را ظالمانه عليه كشورمان برقرار كرد به چنان استيصالي بكشاند كه رييس‌جمهورش اينطور وقيح و تنفرآميز در يك مجمع جهاني سخن بگويد كه حتي رييس دفتر او احساس شرم كند و همراهان حزبي او اعلام بيزاري كنند.