متوسط‌هاي غيرجذاب

به جشنواره پشت سر كه نگاهي كنيم، سطح كيفي آثار به طور كلي از نظر فني و تكنيكي بالا آمده و مانند سال‌هاي قبل فيلم سخيف نمي‌بينيم و اين حس را نداريم كه تماشاگر در برخي فيلم‌ها احمق فرض شده. طبيعي است كه مثل هر حكمي، استثناهايي هم در اين ميان باشد؛ ولي فضاي كلي فيلم‌هاي امسال به نظرم اين‌گونه است. البته از آن طرف هم، فيلم شاخص و به يادماندني در جشنواره نيست.
در واقع، شاهد نوعي «متوسط بودن» هستيم كه حاصلش حذف بدها و خوب‌ها با هم است؛ متوسط بودني كه اتفاقا بيش از آنكه «اعتدال» باشد «محافظه‌كاري» است. طوري كه انگار تمام تلاش‌ها معطوف به اين بوده كه همه‌چيز معمولي باشد تا مبادا كسي چيزي بگويد. گرچه هر چقدر هم حرف گوش كني و نويد دهي كه امسال هيچ حاشيه‌اي در جشنواره نخواهد بود، باز هم حاشيه‌سازان كار خودشان را مي‌كنند. نتيجه‌اش فقط مي‌شود اين بي‌رونقي امسال و جاي خالي آثار شاخص. به همين خاطر است كه بالا آمدن سطح تكنيكي فيلم‌ها، با خنثي بودن محتوايي و روايت‌هاي غيرجذاب هدر مي‌رود و بيش از هر چيز، «جذاب نبودن» است كه به ويژگي جشنواره امسال بدل مي‌شود.
... و همين مي‌شود كه اشتياقي از جنس شوق و ذوق سال‌هاي پيش وجود ندارد براي تماشاي دوباره اغلب آثار و اين معمولي بودن، رغبتي برنمي‌انگيزد در تماشاگر. منتظر اكران عمومي فيلم‌ها مي‌مانيم تا ببينيم چگونه است واكنش سينماروهاي زمانه‌مان. علي‌الحساب هم به تبعيت از محافظه‌كاري جشنواره امسال، ما هم محافظه‌كاري مي‌كنيم و مي‌گذاريمش به پاي پير شدن خودمان و اينكه «هر چه هست از قامت ناساز بي‌اندام ماست»!