شروط گفت‌وگوي جناح‌ها
علي شكوهي
مدتي است بحث ضرورت تعامل و گفت‌وگو ميان جريان‌هاي سياسي كشور از سوي برخي محافل مطرح مي‌شود. شروع اين بحث در دوره جديد به سخنان سخنگوي جامعه روحانيت مبارز تهران باز مي‌گردد كه براي برگزاري نشست مشترك با مجمع روحانيون مبارز تهران اعلام آمادگي كرده بود. از آن پس فعالان تشكل رقيب هم از اين حركت استقبال كردند و كار به اظهارنظر بسياري از فعالان سياسي رسيد. ادله اوليه به اين واقعيت بازمي‌گردد كه جريان‌هاي سياسي در حال خنثي كردن توان يكديگر هستند زيرا اكنون در جهت مخالف هم حركت مي‌كنند در حالي كه با گفت‌وگو مي‌توانند رفتار خود را در يك جهت سامان دهند و براي حل مسائل كشور با هم همكاري داشته باشند. اما اين گفت‌وگوها پيش‌شرط‌هايي دارد كه بدون توجه به آنها اميدي به كاميابي آن نمي‌توان داشت.
1- بايد جريان‌هاي رقيب را به عنوان بخشي از نيروهاي سياسي موثر كشور به رسميت بشناسيم و دشمن و وابسته و فاقد پايگاه مردمي تلقي نكنيم.
2- سياست حذفي و طردي را بايد كنار گذاشت يعني قادر به حذف يكديگر نيستيم يا بايد بپذيريم كه حتي اگر اين كار ممكن باشد، به مصلحت نيست.
3- هر گفت‌وگويي بايد با حفظ مواضع جريان‌ها اتفاق بيفتد و انتظار نداشته باشيم كه جريان‌ها بايد به مواضع مشتركي برسند. گفت‌وگو براي رسيدن به وحدت مواضع نيست بلكه با هدف شناخت عميق‌تر و بدون واسطه و همسو كردن توانايي‌هاي حزبي براي تامين منافع ملي صورت مي‌گيرد.
4- بايد قانون را به عنوان مبناي تنظيم مناسبات بپذيريم و آن را به شكلي تفسير كنيم كه حق مخالف و منتقد را به رسميت بشناسد و محدوديت نابجا ايجاد نكند.
5- عزم تداوم مذاكره و گفت‌وگو را بايد جزم كرد. شروع گفت وگو بدون داشتن برنامه تداوم آن اتفاقي است كه بارها افتاده است.