اهميت استفاده از آداب ديپلماتيك
علي صديق
جغرافياي سرزميني و سياسي كشور باستاني ايران از ديرباز مورد توجه جهانيان بوده و هست و اكثر كشورهاي دنيا، كشور ايران را به فرهنگ غني و تمدن چندين هزار ساله آن مي‌شناسند و زماني كه مورد هجوم دشمنان قرار مي‌گرفت، در كمتر زماني مهاجمان به دليل فرهنگ غني ايراني، آداب معاشرت اين مردم، اين سرزمين كهن را با فرهنگ خود آميخته مي‌كردند چه در مراودات روزانه و چه در روابط با دنياي خارج. زماني كه استفاده از آداب ديپلماتيك جهت ارتباط بين دول‌هاي جهان احساس و شكل گرفت و به صورت جدي در سال ۱۹۶۱ در وين به امضاي كشوري متمدن آن زمان جهان رسيد، بلاشك از تجربيات باستاني و ديپلماتيك ايران نيز استفاده شد، نمي‌توان به هيچ‌وجه منكر اين شد كه پايه‌گذار روابط ديپلماتيك در جهان ايرانيان نبودند . عالي‌ترين مقام تشريفاتي ايران، مقام مديركل دفتر مراسم و تشريفات رياست‌جمهوري است و پيشاني و ويترين ادب، نزاكت، فرهنگ و تمدن ايراني - اسلامي ما وزارت امورخارجه و در راس آن مقام وزارت است. هر گونه رفتار و اعمال وزير امورخارجه در جامعه جهاني، بيانگر احساسات و عمق تفكرات و پيام‌رسان سياست خارجي نظام مقدس جمهوري اسلامي در جوامع جهاني است، جهاني كه به دليل مسائل هسته‌اي، به‌شدت هرگونه رفتار و كردار جمهوري اسلامي را تحت نظر دارد. وزارت امور خارجه داراي اداره كل تشريفات است و آن اداره داراي اساتيدي چون استاد مرحوم پرويز ذوالعين، استاد بيدار مغز استاد، استاد نظري، استاد سقاييان، استاد بهمن حسين‌پور و استاد مرتضايي‌فر بوده كه سال‌ها با انتقال تجربيات به وزيران محترم وقت امورخارجه باعث ارتقاي سطح روابط ديپلماتيك و امور بين‌الملل در جهان شده، اما متاسفانه در مورد كنفرانس بغداد ضعف مديركل اداره تشريفات وزارت امورخارجه كاملا مشهود و غير قابل اغماض است، جناب وزير امور خارجه ما آيا نمي‌دانستند كه
هرگونه جانماي ايستايي يا جلوس مهمانان در تمامي مراسمات يا ضيافت‌هاي رسمي، بر عهده كشور ميزبان است؟ اگر نمي‌دانستند پس جناب مديركل تشريفات وزارت امور خارجه در آن زمان چه نقشي داشتند؟ اگر نيت جناب عبداللهيان از قبل عدم ايستايي يا جلوس در كنار كشورهاي ناهمسو بود، چرا اين مطلب به تيم پيشروي هماهنگي اجلاس اعلام نشده بود؟ اگر اين حركت جناب وزير توهين به ملت‌هاي منطقه محسوب نمي‌شود، پس اسمش چيست؟ آيا ايشان نبايد در مورد اين اقدام خودسرانه توضيح دهند؟ سخنراني جناب عبداللهيان به زبان عربي، متاسفانه نشانه‌اي ديگر از عدم اطلاع ايشان از امور ديپلماتيك در مجامع رسمي است. در مجامع رسمي يا زبان بين‌المللي يا زبان رسمي كشور ادا مي‌شود . آقاي عبداللهيان در يك سفر تبليغاتي يا يك ديدار انقلابي با گروه‌هاي جهادي نبودند كه ناگهان در يك حركت علاوه بر زير پا نهادن عرف و آداب ديپلماتيك، جاي خود را بدون هماهنگي تعويض كنند يا در سخنراني خود به زبان عربي سخن بگويند كه با اين كار اين رف جنجالي و تاسف‌بار خود را تكميل كردند. گويا ايشان يادشان رفته كه در طول قرن‌ها ما ميليون‌ها شهيد براي استقلال و آزادي و خاك و زبان مادري‌مان داديم و ايشان كه بر اساس قوانين ديپلماتيك بايد يا به زبان پارسي صحبت مي‌كردند، يا انگليسي، اما ايشان به زبان عربي مهمانان عرب زبان را مستفيذ فرمودند!! جا دارد دلسوزان انقلاب و نظام به جناب وزير در مورد تكرار اينگونه اقدامات، تذكري جدي داده و به ايشان فهمانده شود، حضور ايشان در مجامع بين‌المللي به عنوان نماينده جمهوري اسلامي ايران است و نه شخص خود اميرعبداللهيان و هرگونه استقبال، اسكان، مراسمات، بدرقه از مردم شريف و انقلابي ايران است. همچنين بازنگري اساسي و استفاده از اساتيد باتجربه علم تشريفات در كنار وزير محترم وزارت امور خارجه ايران اسلامي در اين زمان واقعا واجب و الزامي است!!