دابسمش تيم‌ ملي

انتشار دابسمش آهنگ تولد بازيكنان تيم‌‌ملي به‌مناسبت تولد مرتضي پورعلي‌گنجي چند پيام جالب داشت. اين رويه را مي‌توان انتشارِ «دوستي»، «همبستگي»، «نشاط» و «اميد» ناميد. در روزگاري كه دغدغه‌هاي اقتصادي كم نيست، درگيري‌ها رو به افزايش است و آمارها روز به روز نگران‌كننده‌تر مي‌شود، ستاره‌ها تزريقِ اميد مي‌كنند. مرداني كه كمتر از شصت روز ديگر پرچمدار مردمي خواهند بود كه مي‌خواهند ببرند، اميد داشته باشند و از زندگي لذت ببرند. چه رويدادي مهم‌ترين از جام‌جهاني و چه مسابقه‌اي بهتر از ايستادن مقابل اسپانيا، پرتغال و مراكش؛ براي ديده‌شدن، براي ايستادن، براي جنگيدن. براي پيروز شدن، براي اعتبار و بازگشت اعتمادبه‌نفس؛ اين دابسمش به‌ظاهر ساده، امتداد حركتي بزرگ است. حركتي كه كارلوس كي‌روش آغاز كرد، رفاقت را به اينجا رساند و به‌دنبال اعتبار و احترام در آينده است. كي‌روش مردي‌ عاشق شجاعت است و در وجود آدم‌ها شجاعت را سراغ مي‌گيرد و آن را متبلور و تحسين مي‌كند. احتمالا حالا مهرداد ميناوند، حميد استيلي و خداداد عزيزي پيش خودشان مي‌گويند شرايط جامعه چقدر تغيير كرده است. انتشار خبر يك مهماني ساده آن‌روزها و حاشيه‌هايش كجا و انتشار دابسمش تولد اين روزها و اين نسل كجا؟ چقدر مرزهاي ارزش‌ها و هنجارها جابه‌جا شده است. روزگاري كه شلوار لي پوشيدن بازيكن ملي نكوهش مي‌شد و حالا ملي‌پوشان ايران مي‌گويند و مي‌خندند و دابسمش ضبط مي‌كنند. من از كنار اين دابسمش و لذتِ تماشاي آن به‌راحتي نمي‌گذرم. پيامي مهم براي جامعه است. شاد باشيد، لذت ببريد و به آينده اميد داشته باشيد؛ هرچند ذهن‌تان به بازي‌هاي سخت با كريستيانو رونالدو، ايكسو و راموس مشغول است. اين حسّ شادي، آن بمب بسيار زيبايي كه منفجر مي‌شود و در عين ويراني، همه‌چيز را از نو مي‌سازد، قابل‌احترام است.