جايي براي آنها نداريم
در قانون برنامه توسعه ششم و اصلاحيه قانون مبارزه با مواد مخدر، براي شهرداري‌ها هم در حوزه بازتواني بهبوديافتگان وظايفي تعيين شده است. پيش از انتخابات رياست‌جمهوري دوازدهم، شهرداري تهران راه‌اندازي 44 مركز بهاران براي بازتواني بهبوديافتگان ترخيص شده از اردوگاه‌هاي درمان اجباري در دستور كار داشت كه حدود 20 مركز در 20 ساختمان فعال شد. پس از انتخابات رياست‌جمهوري و به دنبال تغيير شهردار تهران، مراكز بهاران يا خالي شد يا تغيير كاربري داد و اجراي برنامه «بهاران» هم منتفي شد. خاطرم هست كه رييس سابق سازمان بهزيستي كشور در يكي از آخرين نشست‌هاي خبري خود گفت كه برنامه بهاران يك داستان سياسي و انتخاباتي بود. آيا با شهرداري تهران صحبتي شده كه ساختمان خالي طرح «بهاران» را به بهزيستي يا انجمن‌هاي غيردولتي بدهند و كمبود ظرفيت نگهداري بهبوديافتگان مرخص شده از درمان اجباري، جبران شود؟
مراكز بهاران يا باقي ساختمان‌هاي متعلق به شهرداري تهران حتما براي جبران كمبود ظرفيت نگهداري بهبوديافتگان به ما كمك مي‌كرد. در دوره رياست دكتر محسني بندپي در سازمان بهزيستي كشور، چند جلسه با مسوولان شهرداري تهران داشتيم اما متاسفانه هر بار، حرف و طرح متفاوتي ارايه دادند. يك بار گفتند كه آماده تحويل زيرساخت‌ها به بهزيستي هستند مشروط بر اينكه منابع توسط بهزيستي تامين شود. يك بار گفتند، بهزيستي به آنها پروتكل بدهد و پروتكل بهزيستي را در مراكزشان اجرا كنند. يك روز هم ما با خبر شديم كه تعدادي از مراكزشان را واگذار كرده‌اند. شهرداري تهران در حال حاضر با بهزيستي استان در ارتباط است و مسوولان انجمن‌هاي غيردولتي چند بار از ما مجوز گرفته‌اند تا در ساختمان‌هاي متعلق به شهرداري و از جمله ساختمان‌هاي طرح بهاران كار كنند. اما تا امروز، شهرداري تهران براي واگذاري ساختمان‌هاي خود به ما تفاهمي نداشته و ظاهرا خودشان مشغول اجراي طرح‌هاي مرتبط با كنترل آسيب‌هاي اجتماعي هستند.
يعني طرح بهاران را ادامه داده‌اند؟
طرح بهاران متوقف شده اما شايد مي‌خواهند همان طرح را با تجديدنظر در شيوه‌نامه‌ها اجرا كنند چون طبق قانون، شهرداري هم موظف به كنترل آسيب‌هاي اجتماعي است. البته در قبال تكليف قانون مي‌گويند كه مشكلات اعتباري دارند و بايد ديد كه آيا قانون اجازه مي‌دهد دستگاه‌هاي مسوول در اين حوزه، به بهانه نداشتن منابع مالي، از وظايف خود عقب‌نشيني كنند؟
50 هزار معتاد خيابان خواب از نيمه دوم سال 96 به اردوگاه‌هاي درمان اجباري منتقل شده‌اند. طي 19 ماه گذشته براي درمان و نگهداري هر معتاد خيابان خواب در مراكز موضوع ماده 16 هر ماه 450 هزار تومان هزينه شده و حالا اين افراد قرار است از اين مراكز مرخص شوند در حالي كه حتي به اندازه نصف تعداد اولين گروهي كه به اين اردوگاه‌ها منتقل شدند(7600 نفر در نيمه دوم سال 96) ظرفيت اسكان موقت وجود ندارد و 50 هزار بهبوديافته از اعتياد با وجود تمام هزينه‌هاي ريالي و انساني و زماني كه براي بهبودي‌شان صرف شده دوباره و در يك چرخه معيوب بايد به خيابان‌ها و احتمالا، دوباره به اعتياد برگردند. از اين بابت نگران هستيد؟
اين حلقه مفقوده، روال سال‌هاي گذشته بوده و اين نگراني فقط نگراني من نيست. شهردار منطقه 16 تهران هم اخيرا گلايه داشت كه به دنبال اجراي طرح‌هاي ساماندهي در منطقه 12 معتادان كارتن‌خواب از اين منطقه فرار كرده و در منطقه 16 تجمع كرده‌اند. بنابراين، با جمع‌آوري مشكل حل نمي‌شود. البته تلاش مي‌كنيم با مديريت بهبودي، وضعيت پس از ترخيص بهبوديافتگان را تا حدي مديريت كنيم.
ولي حتما تعدادي از بهبوديافتگان دوباره ساكن خيابان‌ها مي‌شوند.
بله. تعدادي از اين افراد به خيابان برمي‌گردند.