محمدعلي وكيلي، عضو هيات‌رييسه مجلس:
گفتم قوه قضاييه خط قرمز بود و هست
نه آملي‌لاريجاني
محمدعلي وكيلي پيش از آنكه به عنوان نماينده اصلاح‌طلبان در هيات‌رييسه مجلس شوراي اسلامي شناخته شود، به لطف سال‌ها فعاليتش در راس يك روزنامه، به عنوان چهره‌اي مطبوعاتي شناخته مي‌شد. او اخيرا در برنامه تلويزيوني «ميدان انقلاب» با اجراي وحيد يامين‌پور، فعال رسانه‌اي نزديك به جبهه پايداري، به انتقاد از ممنوع‌الانتقادي قوه قضاييه پرداخته و خواستار بهبود اين مهم در دوران سيدابراهيم رييسي شده است. وكيلي حالا در گفت‌وگويي با «اعتماد» ضمن تاكيد بر تداوم اين اوضاع، توضيح مي‌دهد كه چرا چنين بوده و چرا همچنان چنين است.
شما در يك برنامه تلويزيوني به موضوع خط قرمز بودن قوه قضاييه در زمان رييس پيشين آن اشاره كرديد، اين معضل در حال حاضر برطرف شده است؟
نگفتم آقاي آملي‌لاريجاني خط قرمز است، گفتم قوه قضاييه خط قرمز بود و اين موضوع منحصر به آن زمان نشده، بلكه همچنان نيز قوه قضاييه خط قرمز محسوب مي‌شود ولي اقدامات آقاي رييسي شروع كرده كه اميدهايي را در بين اهالي مطبوعات و سياست ايجاد كرده كه اين خط قرمز كمرنگ شود.
يعني همچنان بايد قوه قضاييه را به عنوان خط قرمزي در مطبوعات دانست؟
آقاي رييسي به تازگي وارد دستگاه قضايي شده است و متعاقبا نمي‌توان انتظار داشت كه مجموعه اقدامات صورت گرفته توسط او، به رويه‌اي در قوه قضاييه تبديل شود. اساسا داشتن چنين انتظاراتي نيز با درنظرگيري مدت حضور او در اين قوه، صحيح به نظر نمي‌رسد اما اقداماتش اميدواركننده است، به‌ويژه اينكه با شاه‌كليدهاي فساد در درون قوه قضاييه برخوردهاي بسيار خوبي صورت گرفته است.
روي سخن من در اين برنامه شخص خاصي نبود. موضوع برنامه آزادي بيان در رسانه‌ها و ظرفيت پاسخگويي مسوولان به مطبوعات بود. مطبوعات ممكن است مطابق قانون از آزادي بيان برخوردار باشند ولي آزادي پس از بيان نداشته باشند. من در اين برنامه گفتم كه اين مشكل و معضل در قواي مختلف وجود دارد ولي در قوه قضاييه اين معضل دوچندان است اما اينكه واقعا اين مشكل در قوه قضاييه حل مي‌شود يا خير را بايد نشست و تماشا كرد.
خود شما در گذشته، در روزنامه تحت مديريت‌تان تا چه ميزان مي‌توانستيد به قوه قضاييه انتقاد كنيد و امروز تا چه حد مي‌توانيد؟
به نظرم مي‌آيد كه من به عنوان نماينده مجلس اجمالا تا زماني كه نماينده مردم هستم علي‌الاصول مي‌توانم از اين حرف‌ها بزنم ولي اميدوارم اين اظهارات و انتقادات به گفته‌هايي عادي تبديل شود كه موجبات تعجب عموم جامعه را فراهم نياورد. البته ممكن است كه من امروز متوجه نباشم كه اظهاراتم چه عواقبي ممكن است برايم به همراه داشته باشد.