ادامه از صفحه اول
تاب‌آوري در روزهاي كرونا
به دليل تاب‌آوري پايين جامعه، هنگام مواجهه با حوادث شوك‌آوري چون سيل، زلزله و بيماري با تمام وجود توان رويارويي با آنها را نداريم. همچنين اين توان را نداريم كه پس از خوردن ضربه اول، باز به نقطه تعادل برگرديم، تعامل برقرار كنيم، دوباره مسير خود را ادامه دهيم و تكامل بيابيم. متاسفانه در هر سه حوزه تعادل، تعامل و تكامل با مشكلات جدي روبه‌رو هستيم به خصوص كه در فرآيند تحريم نيز قرار داريم و سياست نيز بر بخش‌هاي سلامت، اقتصادي و اجتماعي دخالت دارد و اين تعامل را بسيار كم مي‌كند.
از اين رو بايد يك فكر روشن و راهبردي را به عنوان استراتژي مد نظر قرار دهيم و با اين راهبرد، تاب‌آوري جامعه را تغيير دهيم. زماني كه تاب‌آوري جامعه در سطوح ساختاري و رفتاري تغيير پيدا كند و به اصطلاح تاب‌آور شود، آن جامعه قادر است كه در سلامت كامل و با كمترين هزينه از بحران‌ها عبور كند. در چنين دوراني كه براي ما نقش آزمون دارند، نبود دانش تاب‌آورانه در حوزه‌هاي فردي شامل بهداشت، مهارت‌هاي خودكنترلي، خودكارآمدي همچنين در حوزه‌هاي زيرساختاري مانند بيمارستان‌ها، راه‌ها، رفتارهاي مجازي و بسياري ديگر كه در حوصله اين گفت‌وگو نمي‌گنجد، مشكل‌ساز مي‌شود. زماني كه ما كارآمدي را گسترش دهيم، محصول آن واژه‌اي است به نام خودكارآمدي. خودكارآمدي به صورت خودكار جامعه ما را توانمند مي‌كند و باعث اين مي‌شود كه از اين فرآيند و از اين گردنه گرفتاري و پيش‌بيني نشده به سلامت عبور كنيم. خلاصه مطلب اينكه اگر ما تغيير سبك زندگي را به معناي تاب‌آوري جامعه فرض كنيم، اهميت تغيير سبك زندگي دوچندان مي‌شود زيرا سبك زندگي جامعه ما تاب‌آورانه نيست. اما اگر تغيير سبك زندگي به اين معنا باشد كه با تغييري در شيوه زيست‌مان با مسائل كنار بياييم به نظرم چنين تعريفي نه شدني است و نه امكان‌پذير است. در روزهاي شيوع كرونا ما با افزايش تاب‌آوري جامعه مي‌توانيم تعامل مناسبي داشته باشيم و اين روزگار را بگذرانيم.
كرونا و آلودگي منابع آبي
چه راه‌هاي جايگزيني براي مقابله با كرونا پيش روي دارند تا كمترين آسيب‌هاي محيط‌زيستي، خصوصا در منابع آبي ما به محيط‌زيست وارد شود. به هر حال ما اين روزها شاهد كاهش منابع آبي و افزايش مشكل كم‌آبي در كشور به موازات افزايش مصرف هستيم و در اين زمينه تاكنون شاهد هيچ‌گونه تغيير قابل‌ملاحظه‌اي نبوده‌ايم. ما در حال حاضر در حال مصرف منابع تجديدپذيرمان هستيم و در اين رويه مصرف هيچ تغييري را نسبت به گذشته اعمال نكرده‌ايم. نگراني ما در دوام بحران كنوني است؛ بحراني كه در صورت ادامه مي‌تواند كيفيت منابع آبي ما را به شدت تحت‌تاثير قرار دهد و علاوه بر آن، رفتارهاي غلط شكل‌گرفته را تداوم بخشد و به شكل روند پايدار درآورد. در صورتي كه براي رفتارها در حوزه مصرف آب و توليد فاضلاب چاره‌اي نينديشيم و گزينه‌هاي جايگزيني را براي مردم در نظر نگيريم، بحران‌هاي آبي ما در آينده افزايش خواهند يافت و نگران‌كننده خواهند بود.