يك بار در تمام طول زندگي...

ژاوي آنتون گريه مي‌كند. ويسنته پاراس گفت:«او تنها كسي نبود كه اين كار را مي‌كرد.» مربي باشگاه در كنار درب كوچك آبي رنگ در گوشه‌اي ايستاده و بازيكنانش را مي‌بيند كه مدت‌ها پس از سوت پايان بازي همچنان روي زمين هستند. بعضي پيراهن سفيد مادريد بر تن داشتند. بيشتر آنها تلفن مي‌كردند. او گفت:«همه آنها در حال تماس با خانه هستند.» پيام‌هاي بي‌پايان و ده‌ها مكالمه در جريان است. 
همسر خوزه خوان فيگوئيراس و دخترش غرق در اشك بودند. اما پسر 5 ساله آنها در رختخواب بود. ديروقت بود و او فردا مدرسه داشت. او بايد صبح بفهمد كه چه اتفاقي افتاده است. آنچه پدرش انجام داده. اينكه چرا همه ناگهان در مورد او حرف مي‌زنند. اتفاقي كه رخ داد اين بود:«آلكويانوي كوچك، باشگاهي كه در ۷۰ سال گذشته در سطح اول نبوده و اكنون با ۱۰۲تيم در ۱۰گروه در سطح سوم نيمه حرفه‌اي قرار دارد، بزرگ‌ترين تيم دنيا يعني رئال مادريد را از جام حذفي حذف كرد. آن‌ هم با ۱۰ بازيكن و در وقت‌هاي اضافه در حالي كه هيچ هواداري در استاديوم نبود.» سرانجام افسانه تحقق يافته بود. آلكويانو امري غيرممكن را به ممكن تبديل كرد. آنها هر چند نااميدانه از پذيرفتن امر اجتناب‌ناپذير خودداري كردند. آنها مصمم بودند هرچند پوچ دست از تلاش برندارند. آنها با ايمان مقابل رئال مادريد قرار گرفتند و جنگ را بردند. 
آلكويانو در دهه ۱۹۴۰ به مدت ۵  سال از فوتبال منطقه‌اي به ليگ دسته اول رفتند و در ۴۸-۱۹۴۷ فصل را جلوتر از رئال به پايان رساندند. اين تنها فصلي بود كه آنها در دسته اول زنده ماندند. آن زمان اين تيم حتي رئال را هم شكست داد. در زماني كه نتايج عجيب و غريب رقم مي‌خورد. با نتايج ۵ بر ۴ يا ۴ بر ۵. آنها يك پيروزي در سن‌مامس مقابل اتلتيكو بيلبائو به دست آوردند در حالي كه بازي در وقت عادي ۳ بر۳ تمام شد. البته آن زمان شكست ۷ بر يك مقابل اسپانيول هم رقم خورد. بعد از اين همه سال دوباره نام اين تيم كوچك سر زبان‌ها افتاد. 
شادترين شب منطقه آلكوي تبديل به تلخ‌ترين شب مادريد شد. آلكوي شهري منزوي است. همه ‌چيز در اين شهر تعطيل شده. اين شهر با ۲۴۰۲ مورد ابتلا در هر 100 هزار نفر بالاترين ابتلاي به كرونا را دارد. در اينجا تنها يك روزنه اميد به وجود آمد. يك حواس‌پرتي از شرايط بد اين شهر. مربي تيم گفت:«هيچ دارويي در اين شرايط بهتر از آمدن رئال مادريد به اينجا نيست.» اميد براي اينكه شايد ۱۵۰ نفر بتوانند بازي را از نزديك ببينند. در استاديومي كه  ۴۸۰۵ نفر ظرفيت دارد. آلكويانو بليت‌هاي نمادين و امضاشده توسط بازيكنان تيم را فروخت. چيزي تاريخي‌تر و با ارزش‌تر از چيزهايي كه مي‌شد، تصور كرد. البته دبير و رييس باشگاه به دليل اينكه آزمايش كروناشان مثبت شده بود، نتوانستند به استاديوم بروند. در بالكن‌هاي اطراف استاديوم افرادي حضور پيدا كردند كه نام تيم را صدا مي‌زدند و پرچم‌هاي باشگاه را به اهتزاز درمي‌آوردند. چند روزنامه‌نگار و چند شهروند هم به شكل ترسناكي روي ديوارهاي اطراف ديده مي‌شدند.
آلكويانو در كمال ناباوري رئال مادريد را در ۱۲۰ دقيقه دو بر يك شكست داد. اين تيم كوچك مجموع هزينه يك سالش ۷۰۰ هزار يورو است. يعني با پولي كه رئال فقط به اورديوزولا مي‌دهد، مي‌تواند ۴۲ سال زندگي كند! اينها دنياهاي مختلفي بودند كه يك شب با هم برخورد كردند. بازيكنان آلكويانو بعد از بازي سراغ ستاره‌هاي رئال رفتند و لباس آنها را گرفتند. همانند يك هوادار! دروازه‌بان تيم آلكويانو كه ۱۰ سيو موفق داشت تنها ۲۴ دقيقه سابقه بازي در سطح اول فوتبال اسپانيا داشت و در ۴۱ سالگي تبديل به پيرترين بازيكني شد كه در جام حذفي، رئال را شكست داده است. ديگر ستاره آلكويانو خوانان كاسانوا كه در دقيقه ۱۱۵ گل برتري را وارد دروازه رئال مادريد كرد يك لوله‌كش نيمه‌وقت است كه به صورت نيمه‌حرفه‌اي فوتبال بازي مي‌كند. 
ماركا اين شب را به عنوان يكي از سياه‌ترين شب‌هاي خاطره‌انگيز توصيف كرد و پرسيد آيا اين ممكن است ضربه نهايي بر پيكر زيدان باشد؟ روزنامه‌ها و رسانه‌هاي ورزشي ديگر نيز با تيترهايي  نظير «شرم‌آور» يا «فاجعه» به اين شكست واكنش نشان دادند.گاتزادلواسپرت ايتاليا نوشت:«هر كسي اسم آلكويانو را قبلا شنيده، دستش را بالا بگيرد!» با اين حال براي منطقه آلكوي بعيد است چنين شب فوق‌العاده‌اي تكرار شود. خوزه خوان فيگوئيراس دروازه‌بان ۴۱ ساله كه شروع فوتبالش به قرن گذشته بر مي‌گردد، گفت:«ببينيد ما چه كرده‌ايم.»