جيجي بوفون از بازنشستگي، قرنطينه و درس‌هاي زندگي‌اش مي‌گويد
ياد گرفتم كه هيچ چيز در زندگي قطعي نيست
نيكي بانديني
ترجمه: علي ولي‌اللهي
جان لوييجي بوفون به عنوان دروازه‌بان يوونتوس يكي از محبوب‌ترين بازيكنان فوتبال ايتاليا و دنيا به حساب مي‌آيد كه در سن ۴۳ سالگي هنوز بازنشسته نشده. او هم‌اكنون در وضعيت جالبي به سر مي‌برد. مربي‌اش همبازي سابق اوست و هم‌تيمي فعلي‌اش فدريكو كيه‌زا پسر يكي از نخستين همبازيان او در تيم پارما به حساب مي‌آيد. سوال پرتكراري كه در رابطه با بوفون پرسيده مي‌شود اين است كه او چه زماني بازنشسته خواهد شد. نيكي بانديني خبرنگار گاردين نيز مصاحبه مفصلش با جي جي بوفون را با همين سوال آغاز مي‌كند و جوابي كه مي‌گيرد باز هم خالي از ابهام نيست. در ادامه اين مصاحبه را با هم مي‌خوانيم.
اعتماد به جان لوييجي بوفون وقتي از بازنشستگي حرف مي‌زند خيلي سخت است. او در سال 2017 گفت تصميم گرفته دستكش‌هايش را بياويزد. آن موقع او هفدهمين فصلش را با يوونتوس به عنوان بازيكن سپري مي‌كرد. آن موقع اعلام بازنشستگي‌اش اين ترس را در او به وجود آورده بود كه زندگي‌اش بدون فوتبال چگونه خواهد بود.
يك سال بعد اما او درفرانسه بود. در حال بحث درباره يك انتقال غافلگيركننده به پاري‌سن‌ژرمن. چه مي‌شد گفت؟ اين پيشنهاد از ناكجا آمده بود. فرصتي براي يك ماجراجويي ديگر.تجربه يك فرهنگ جديد، بازي با نيمار و كيليان امباپه و نوشتن آخرين فصل جذاب.
امروز بوفون 43 ساله به يوونتوس برگشته و با صداي خنده بلند رو به دستگاه ضبط صدا در حال تست كردن محدوديت‌هاي بلندگوي لپ‌تاپ من است! او مي‌گويد: «ببينيد. در ذهن من يك علامت توقف نهايي وجود دارد. ماكسيموم تا ژوئن 2023. اين آخرش است. واقعا واقعا حداكثرش تا آن موقع است. اما اين امكان وجود دارد كه 4 ماه ديگر هم بازي كردنم را متوقف كنم.» شايد اين اتفاق بيفتد. قرارداد بوفون با يوونتوس تا تابستان سال جاري ادامه دارد اما خيلي عجيب خواهد بود كه قراردادش يك سال ديگر تمديد نشود. فراتر از آن بايد توجه داشت كه بوفون با اصرار روي اين حداكثرها مي‌گويد:«من ياد گرفته‌ام كه هيچ چيز در زندگي قطعي نيست.»
اين حقيقتي است كه اتفاقات يك سال گذشته آن را به خوبي ثابت كرده است. ايتاليا اولين كشور اروپايي بود كه در بهار گذشته درگير همه‌گيري ويروس كرونا شد. درعرض چند روز يك ملت از يك زندگي عادي به سمت قرنطينه كامل حركت كرد.
بوفون مي‌گويد:«ببين! من بايد صادقانه بگويم. براي من ماه اول قرنطينه واقعا زيبا بود. در ابتدا پاندمي به من اين اجازه را داد تا وقتم را بيشتر به خودم اختصاص بدهم. اين چيزي است كه در تمام زندگي‌ام اتفاق نيفتاده است. من در آن زمان مجبور شدم در تمام روز كنار همسر و بچه‌هايم بمانم. توانستم به سرگرمي‌هاي مورد علاقه‌ام مثل كتاب خواندن يا انجام بعضي كارهايم بپردازم. دوران زيبايي بود كه فكر نمي‌كردم هرگز آن را به دست آورم و به همين دليل از اين فرصت نهايت استفاده را بردم و آن را دوست داشتم. بعد از آن البته هرچه زمان گذشت وضعيت سخت شد. اين باعث مي‌شود شما بيشتر و بيشتر به آنچه ديگران مي‌گذرانند، فكر كنيد.»
او از نعمت‌هايي كه باعث شده قرنطينه به او خوش بگذرد كاملا آگاه است و به همين دليل با عجله اين نكته را يادآوري مي‌كند كه وقتي در يك خانه بزرگ يا باغ زندگي مي‌كنيد، در مقايسه با يك آپارتمان شلوغ، ماندن در خانه شرايط متفاوتي دارد.
با اين حال پول براي همه دردها درمان نيست. بوفون با صراحت تحسين‌برانگيزي در مورد مبارزه خود با افسردگي در اواسط ۲۰ سالگي حرف مي‌زند. زماني كه جوايز، ثروت فوتبال و شهرت به راحتي از راه مي‌رسيدند اما نمي‌توانستند آنچه را كه بوفون «سياه‌چاله روح» توصيف مي‌كند، پر كنند. باز كردن چشم‌هايش به دنياهايي خارج از دنياي خودش و شروع به بازديد غيربرنامه‌ريزي شده از يك نمايشگاه آثار هنري همان چيزي بود كه به او كمك كرد، راهي براي خروج از سياه‌چاله پيدا كند.
او مي‌گويد:«من فكر مي‌كنم چيزي كه واقعا به شما اجازه مي‌دهد خوب بمانيد يك خوشبختي وجودي و دروني است. شما اين احساس را درون خود داريد كه براي آنچه انجام داده‌ايد، آنچه انجام مي‌دهيد وآنچه قرار است به آن تبديل شويد، فرد خوشبختي هستيد. من وقتي كتاب مي‌خوانم يا فيلم مي‌بينم و از آن چيزي ياد مي‌گيرم حالم بهتر است. اگر من درك جديدي پيدا كنم، اين چيزي است كه باعث مي‌شود احساس خوبي داشته باشم.»
بوفون ادامه مي‌دهد:«من شخصي هستم كه وقتي با همسر و بچه‌هايم در خانه هستم واقعا به چيز ديگري احتياج ندارم. ما در مورد همه چيز صحبت مي‌كنيم و من وقتي دارم كه براي گرفتن اطلاعات تازه و تماشاي كنجكاوي‌هاي تازه اختصاص دهم. من احساس مي‌كنم آدمي هستم كه به رشد خود ادامه مي‌دهد. مطمئن نيستم كه وضعيتم بهتر مي‌شود يا بدتر. البته اميدوارم بهتر شود اما انجام اين كار احساس خوبي به من مي‌دهد.»
در اينجا يك سوال پيش مي‌آيد. اگر زندگي بوفون در خانه و كنار همسر و فرزندانش اين قدر كامل است پس چرا كنار گذاشتن فوتبال براي او تبديل به يك كار سخت شده است؟ او ۲۶ سال به صورت حرفه‌اي بازي كرده. آنقدر طولاني كه زماني همبازي انريكو كيه‌زا در تيم پارما بوده.كسي كه پسرش يعني فدريكو كيه‌زا حالا در يوونتوس بازي مي‌كند و همبازي بوفون است.
ساده‌ترين پاسخ اين است كه بوفون معتقد است هنوز چيزي براي ارايه دارد. او چندان علاقه‌اي به فوتبال امريكايي ندارد اما به گوشش خورده است كه تام بردي در سن ۴۳ سالگي همين چند هفته پيش موفق شد هفتمين سوپربول خود را به دست آورد.
بوفون مي‌گويد:«ديگران مي‌گويند وقتي به سن من مي‌رسي اين افت يكباره اتفاق مي‌افتد. يعني لحظه پيش نيست و الان هست. من اين را باور ندارم. آنچه كه احس مي‌كنم را احساس مي‌كنم و اين احساساتي كه درون خودم دارم، باعث نمي‌شود فكر كنم سقوط ناگهاني اتفاق مي‌افتد. من چنين كسي هستم كه خيلي شديد به سرنوشت اعتقاد دارم. وقتي يوونتوس به من فرصت بازگشت داد با خودم فكر كردم يا مريم مقدس! شما هرگز نمي‌دانيد اما شايد يك دليل براي اين وجود داشته باشد. شايد برگشتن من به آنجا معناي خاصي بدهد. آخرين داستان عالي براي نوشتن. بنابراين بايد صادقانه بگويم بخشي از اين نيز برمي‌گردد به يك مساله نفساني كه در تمام ما وجود دارد.»
آخرين هدف بوفون در فوتبال و چيزي كه بوفون از همان نخستين ديدارمان در رسيدن به آن ثابت قدم بوده است، بازي در يك جام جهاني باشگاه‌هايي ا ست. ورود به آن تورنمنت براي تيم‌هاي اروپايي نياز به قهرماني در ليگ قهرمانان اروپا دارد. يكي از مهم‌ترين جام‌هاي نقره‌اي كه بوفون دستش از رسيدن به آن كوتاه مانده است.
اين سفري است كه بيش از هر مقصد او را به وجد مي‌آورد. بوفون قبلا اعتراف كرده كه پس از دستيابي به موفقيت‌هاي خاص به نوعي از لحاظ احساسي با آنها قطع ارتباط مي‌كند. او از ديدن چگونگي قهرماني ايتاليا در جام جهاني خوشحال بود؛ موفقيتي كه مردم كشور را به هم نزديك كرد اما بالاترين امتياز خود را مربوط به بازي در فينال مقابل فرانسه مي‌داند. جايي كه او لحظاتي پرتنش و حساس را با هم‌تيمي‌هايش كه يك عمر همراه با هم براي رسيدن به آن نقطه تلاش كرده بودند به اشتراك گذاشت.
در ميان آنها آندره‌آ پيرلو كه اكنون سرمربي او در يوونتوس است هم ديده مي‌شد. آنها از دوره زير ۱۵ سال نماينده كشورشان در تيم ملي بودند. بوفون مي‌گويد:«دوستي من و پيرلو بسيار طولاني است. در عمل من، او و جنارو گتوزو از سال ۱۹۹۳ يكديگر را مي‌شناسيم. وقتي شما اين شانس را داريد كه يك سفر مشترك همانند مسير رسيدن به قهرماني جام جهاني را با دوستان‌تان طي كنيد، روابط عميق‌تر و محكم‌تر مي‌شود. اين مربوط به دوستي ما نمي‌شود. نمي‌خواهم دوستي را با قهرماني در جام جهاني مورد قضاوت قرار دهم. اما اين يك پيوند بين ما برقرار كرد. اين يك درك مشترك به ما داد كه هرگز قابل شكستن نيست.»
وقتي پيرلو بعدا به عنوان بازيكن به يوونتوس پيوست، بوفون به ياد آورد كه او را در حال تمرين مي‌ديد و با خودش فكر مي‌كرد:«خدا وجود دارد.» وقتي تابستان امسال پيرلو به عنوان سرمربي يوونتوس معرفي شد، واكنش بوفون متفاوت بود. بوفون در يك توييت نوشت: «پس من از اين به بعد بايد شما را آقا صدا بزنم!؟» در توييت بوفون او از كلمه ايتاليايي «رييس» استفاده كرده بود.
«البته!» او در پاسخ به اين سوال كه آيا شما با عنواني جديد دوست قديمي خود را صدا مي‌زنيد،پاسخ مي‌دهد:«اين اولين كاري بود كه انجام دادم. او هميشه آقا خواهد بود. اين مساله در مورد نقش‌ها، احترام و هوش است. تا وقتي كه ما اينجا هستيم او يك نقش دارد و من يك نقش ديگر. وقتي اين مكان را ترك مي‌كنيم يا با هم بيرون مي‌رويم من همان جيجي مي‌شوم و او آندره‌آ.»
او مي‌گويد رابطه بين سرمربي و بازيكن آسان است. به دليل سابقه دوستي بين آنها اعتماد مشترك به اهداف يكديگر وجود دارد. پيرلو در زندگي‌نامه خود در مورد خط نگاه بوفون هنگام زدن ضربات پنالتي در فينال جام جهاني نوشت:«دانستن اين (هدف مشترك) باعث مي‌شد او بر اضطرابش غلبه كند.»
بوفون با فكر به آن لبخند مي‌زند. شايد به ياد نسخه جوان‌تر خود بيفتد كه هرگز احساس خونسردي نمي‌كرد و از لحاظ دروني آن چيزي نبود كه نمايش‌هايش به عنوان يك دروازه‌بان به مردم ارايه مي‌داد. از او مي‌پرسم آيا چيزي وجود دارد كه دوست داشته باشد از جانب يك آدم حرفه‌اي به خودِ چند سال قبلش بگويد؟ او پس از مكث پاسخ مي‌دهد:«بگذاريد بگويم بله! برخي توصيه‌ها وجود دارد كه مي‌توانم به خودم بگويم. من به ياد مي‌آورم كه چگونه بودم و مي‌دانم كه اكنون چگونه هستم. من بايد تجربيات خودم را داشته باشم. من بايد به هم مي‌ريختم. اگر شخصي هرگز به هم ريخته نشود و هرگز هزينه آن را نپردازد به نظر من واقعا هرگز به درك عميقي نمي‌رسد.»
او ادامه مي‌دهد:«مهم اين است كه در زندگي اشتباه كنيد و حتي مهم‌تر از آن اين است كه هزينه اشتباهات خود را پرداخت كنيد. اگر شما اين را به عنوان يك وظيفه نپردازيد تا هميشه مديون آن خواهيد بود. احساس شرمساري بخشي از فرآيند رشد است. اين باعث مي‌شود شما احساس بدي داشته باشيد. باعث تامل مي‌شود. اين باعث مي‌شود شما به جزييات يك موقعيت نگاه كنيد.»
با افزايش سن بسياري از اشتباهات راحت‌تر قابل مشاهده است. هرچند هضم تصميمات اشتباه در زمين فوتبال دشوارتر از هميشه مي‌شود. بوفون مي‌گويد:«وقتي در يك بازي به هم مي‌ريزم، صادقانه بگويم احساس خيلي ناخوشايندي پيدا مي‌كنم.كاملا پريشان مي‌شوم چراكه عادت كرده‌ام هميشه حداكثر انتظار را از خودم داشته باشم. بنابراين اگر نتوانم كارها را پرفكت انجام دهم اين شرمساري بزرگ را احساس خواهم كرد.»
اين فصل چنين احساسي كمتر اتفاق افتاده است. علت اين امر اين است كه بوفون كمتر از گذشته بازي مي‌كند و دروازه‌بان اصلي يوونتوس وويچك شزني لهستاني است. دروازه‌باني كه وقتي بوفون 3 سال پيش به پاريس رفت به خدمت گرفته شد. با اين حال بازي‌هاي زيادي براي بوفون وجود دارد و بوفون عملكرد قابل توجهي در بازي‌هاي كليدي ارايه داده است. از جمله نيمه‌نهايي كوپا ايتاليا مقابل اينتر كه منجر به صعود يوونتوس به فينال شد همچنين مرحله گروهي ليگ قهرمانان و برد سه هيچ مقابل بارسلونا در نيوكمپ. اين برد باعث شد آنها به عنوان تيم نخست راهي دور بعد ليگ قهرمانان شوند.
بوفون در سن ۴۳ سالگي در تيمي بازي مي‌كند كه با وجود نتايج پرفراز و نشيب هنوز از رقابت براي كسب عنوان قهرماني اين فصل كنار نرفته است. تيمي كه توسط يكي از قديمي‌ترين دوستان او اداره مي‌شود و در خط حمله‌اش كريستيانو رونالدو به عنوان يكي از بزرگ‌ترين استعدادهاي همه دوران‌ها بازي مي‌كند. بوفون در اين رابطه مي‌گويد:«حقيقتا هرگز تصور نمي‌كردم اين همه سال بازي كنم. اما فكر مي‌كنم اينها داستان‌هاي زيبايي هستند.»
منبع: گاردين
امروز بوفون 43 ساله به يوونتوس برگشته است و با صداي خنده بلند دستگاه ضبط صدا در حال تست كردن محدوديت‌هاي بلندگوي لپ‌تاپ من است! او مي‌گويد:«ببينيد. در ذهن من يك علامت توقف نهايي وجود دارد. ماكسيموم تا ژوئن 2023 اين آخرش است. واقعا واقعا حداكثرش تا آن موقع است. اما اين امكان وجود دارد كه 4 ماه ديگر هم بازي كردنم را متوقف كنم.» شايد اين اتفاق بيفتد. قرارداد بوفون با يوونتوس تا تابستان سال جاري ادامه دارد اما خيلي عجيب خواهد بود كه قراردادش يك سال ديگر تمديد نشود. فراتر از آن بايد توجه داشت كه بوفون با اصرار روي اين حداكثرها مي‌گويد:«من ياد گرفته‌ام كه هيچ چيز در زندگي قطعي نيست.» اين حقيقتي است كه اتفاقات يك سال گذشته آن را به خوبي ثابت كرده است. ايتاليا اولين كشور اروپايي بود كه در بهار گذشته درگير همه‌گيري ويروس كرونا شد.
وقتي پيرلو بعدا به عنوان بازيكن به يوونتوس پيوست، بوفون به ياد آورد كه او را در حال تمرين مي‌ديد و با خودش فكر مي‌كرد: خدا وجود دارد.» وقتي تابستان امسال پيرلو به عنوان سرمربي يوونتوس معرفي شد، واكنش بوفون متفاوت بود. بوفون در يك توييت نوشت: «پس من از اين به بعد بايد شما را آقا صدا بزنم!؟» در توييت بوفون او از كلمه ايتاليايي «رييس» استفاده كرده بود. «البته!» او در پاسخ به اين سوال آيا شما با عنواني جديد دوست قديمي خود را صدا مي‌زنيد، پاسخ مي‌دهد:«اين اولين كاري بود كه انجام دادم. او هميشه آقا خواهد بود. اين مساله در مورد نقش‌هاست، احترام و هوش است. تا وقتي كه ما اينجا هستيم او يك نقش دارد و من يك نقش ديگر. وقتي اين مكان را ترك مي‌كنيم يا با هم بيرون مي‌رويم من همان جيجي مي‌شوم و او آندره‌آ.»