ادهمي، معلم بالفطره

در سال 1378 به توصيه استاد ضيايي براي كار پايان‌نامه نزد آقاي مهندس ادهمي‌(كه تا آن زمان ايشان  را نمي‌شناختم و نمي‌دانستم كه از نويسندگان اصلي كتاب پرندگان ايران هستند) به موزه سازمان محيط‌زيست رفتم. به خاطر دارم كه بيش از يك ساعت سوال پرسيدم و ايشان با صبر و حوصله زياد به سوالات پاسخ دادند.  از من پرسيد، سوال ديگري نداريد؟ گفتم خيلي دارم ولي رويم نمي‌شود بپرسم.  ايشان گفت: هر سوالي داري بپرس.  خيلي خوشحال بودم و البته متعجب كه يك كارمند در سازمان دولتي اينقدر با دانش و علاقه‌مند به يادگيري يك دانشجويي است كه حتي او را نمي‌شناسد. سپس نوبت عكس نشان دادن رسيد.كلي عكس داشتم كه مي‌خواستم پرنده‌هاي آن را شناسايي كنم. برخي اينقدر تار و ناواضح كه قابل شناسايي كردن نبودند اما استاد ادهمي ‌با آرامش و حوصله همه را نگاه كرده و شناسايي كردند.  زمان خداحافظي متوجه شدم، اداره تعطيل شده.  خيلي خجالت كشيدم كه اينقدر وقت ايشان را گرفتم.  وقتي به خانه رسيدم و كتاب پرندگان ايران را باز كردم، چشمم به نام نويسنده خورد. واي خداي من، اين شخص كه امروز ملاقات كردم چه جايگاه علمي‌ دارد و من ايشان را نمي‌شناختم. در سال 1353 كه من به دنيا آمده‌ام، ايشان كتابي نوشته كه هر روز در دستان من ورق مي‌خورد.  از آن به بعد بارها با ايشان ملاقات داشتم و سعادتي شد كه سفري به اتفاق به پارك ملي گلستان داشته باشيم. استاد ادهمي علاوه بر مدارج و جايگاه بالاي علمي يك معلم بالفطره است.  هميشه لبخند به لب داشته و سرشار از انرژي مثبت است. بعدها به ‌طور گسترده از مطالبي كه از ايشان ياد مي‌گرفتم دركلاس‌ها استفاده مي‌كردم. ‌ اي كاش جامعه ما قدر اين اساتيد را بيشتر بداند. استاد ادهمي ‌عزيز، آشنايي با انسان وارسته‌اي چون شما و دانشجوي شما بودن، يكي از مواهبي است كه نصيب بنده شده است. آرزوي سلامتي و سربلندي شما را دارم.