سرشك نياز

دلي كه پيش تو ره يافت باز پس نرود             هوا گرفته عشق از پي هوس نرود
به بوي زلف تو دم مي‌زنم درين شب تار           وگرنه چون سحرم بي‌تو يك نفس نرود
چنان به دام غمت خو گرفت مرغ دلم                كه ياد باغ بهشتش درين قفس نرود
نثار آه سحر مي‌كنم سرشك نياز                    كه دامن توام ‌اي گل ز دسترس نرود
سايه