سوگ ناتمام
شينا انصاري
من يك گورخر ايراني هستم، يك گور مادر، يك مادر افسرده؛ مادر افسرده ديده‌ايد؟ مادر افسرده در طبيعت چطور؟ چند روز هست كه فرزندم را از دست داده‌ام. مي‌گوييد پيش مي‌آيد براي انسان هم اتفاق مي‌افتد، چه بسيار مادران از گونه شما انسان‌هاي هوموساپينس كه در موقع وضع حمل يا در روزهاي آغازين تولد، فرزندن‌شان از دست رفته و غمگين و
افسرده شده‌اند.
درد من از اين نيست كه بگويم تقديرم چنين بوده كه لابد همين بوده هست، اينكه به هر حال هر دوي ما؛ چه شما انسان‌هاي هوشمند و ارباب طبيعت و چه ما گونه‌هاي به زعم شما زبان نفهم و رعيت مقهور ساختار طبيعتيم و گريزمان نيست، هر چند شما به مدد خردمندي‌تان در طول اعصار راه‌هاي بسياري را براي تسلط بر ساختار طبيعت آموخته‌ايد و از بسياري رنج‌ها جسته‌ايد. حرف من با طبيعت نيست كه براي هر دردي كه پيش روي‌مان مي‌گذارد حتما تحملش را
هم مي‌دهد.
گلايه من از شماست كه نگذاشتيد با آرامش با طفلم وداع كنم. مرا كيلومترها دوانديد و فريادها و ضجه‌هاي مرا نديديد. من مادر مگر چه مي‌خواستم جز اينكه هنوز شايد اميدوار بودم فرزندم مانند كره‌هاي ديگر گله بلند شود و حركت كند. شما به من فرصت نداديد و به خيال خودتان براي كمتر درد كشيدن من، كره‌ام را برديد و مرا پريشان كرديد و آزرديد، من اشك ريختم و پشت سر خودروي‌تان دويدم با چه سرعتي چه اهميتي دارد، مهم اين است كه هرگز اين فرصت را پيدا نكردم كه دوباره كودكم
را ببينم.
انسان‌هاي خردمند، چگونه است تصور مي‌كنيد ما حيوانات درد نمي‌كشيم و احساس نداريم؟! بر چه مبنايي گمان مي‌كنيد اين اختيار را داريد تا در همه امور طبيعت حتي آداب سوگواري يك حيوان دخالت كنيد و به شيوه خودتان در آن دست ببريد. اگر وضع حمل بايد بدون مداخله شما باشد از چه رو در سوگ من بر فرزندم مداخله كرديد؟!
با اين حال خوشحالم كه ديگر به اين فراست رسيده‌ايد كه ما گونه‌اي ارزشمنديم، از ما مراقبت مي‌كنيد، آب و علوفه به ما مي‌دهيد، مدام ما را مي‌شمريد، براي مامني بهتر جابه‌جاي‌مان مي‌كنيد و از بارداري‌مان شاد مي‌شويد. ولي هنوز راه زيادي مانده است تا متوجه شويد شما ارباب طبيعت نيستيد و نمي‌توانيد براي همه گونه‌هاي حيات وحش تعيين تكليف كنيد، همين كه از دستكاري‌هاي‌تان در زيستگاه‌هاي ما كم كنيد حال و روز ما به مراتب بهتر
خواهد شد! من يك گورخر افسرده هستم، به گله بازگشته‌ام ولي همچنان غمگينم، كره‌هاي گله، فرزند گم كرده‌ام را به يادم مي‌آورند، كاش مي‌گذاشتيد سوگم را با آرامش
به پايان برسانم.
پي‌نوشت: با تشكر از زينب رحيمي براي روايت غم‌انگيز ويديويي «گورايراني بر گور ايراني» و ضمن تشكر از محيط‌بانان پارك ملي كوير، اين نوشتار صرفا بيان دريافت شخصي‌ام از مشاهده فيلم بوده است و به هيچ عنوان نافي تلاش‌هاي خستگي‌ناپذير اين عزيزان خدوم و پرتلاش براي حفظ گونه ارزشمند گورخر ايراني نيست.