حضور صرف در المپيك ديگر افتخار نيست
سقف آرزوهاي دووميداني كي بالا مي‌رود؟
سامان سعادت
در المپيك ۱۴۷ مدال در رشته‌هاي مربوط به دووميداني توزيع مي‌شود. با اين حال سهم كشور ما از اين همه مدال «همين كه دو، سه تا سهميه المپيك گرفتيم خوب است» بوده. روز گذشته دو تن از دووميداني‌كاران ايران با حريفان به رقابت پرداختند. فرزانه فصيحي در دوي ۱۰۰ متر زنان توانست در مرحله پيش‌مقدماتي براي راهيابي به جدول اصلي با ثبت زمان ۱۱.۷۶ به دور مقدماتي راه پيدا كند. فصيحي در اين مرحله در گروه خود با زمان ۱۱.۷۹ هشتم شد و در مجموع هم از بين ۵۴ ورزشكار در مكان پنجاهم ايستاد. او حتي نتوانست ركورد شخصي خودش را در المپيك ثبت كند. احسان حدادي دارنده مدال نقره المپيك لندن هم كه بعد از كلي حرف و حديث راهي المپيك شده بود در گروه A از بين شانزده ورزشكار با ثبت پرتابي به طول ۵۸ متر و ۹۸ سانتي‌متر در رده چهاردهم قرار گرفت و در مجموع بيست‌وششم شد! او بعد از مسابقه گفت از چنين نتيجه‌اي زياد هم ناراحت نيست! پيش از اين مهدي پيرجهان دونده دوي ۴۰۰ متر بامانع به دليل مثبت شدن تست كرونا از اعزام به توكيو بازمانده بود. حسن تفتيان دونده دوي صدمتر ايران هم ديروز صبح در مرحله مقدماتي حاضر شد.
نتايج ضعيف دووميداني‌كاران ايران در المپيك چه در كسب سهميه و چه در ثبت نتيجه در كنار اظهارات مديران ارشد ورزش و فدراسيون به يكي از تكراري‌ترين موتيف‌هاي تاريخ ورزش ايران تبديل شده است. معلوم نيست دقيقا كي سقف آرزوهاي مسوولان ورزش و روساي فدراسيون دووميداني از كسب يكي، دو تا سهميه بالاتر خواهد رفت؟ كي قرار است از اين ۱۴۷ مدالي كه در المپيك توزيع مي‌شود يكي هم به ما برسد؟ ما از المپيك قبلي كه نه، از چندين المپيك قبل فرصت داشتيم كه روي اين رشته پرمدال و تاثيرگذار، رشته‌اي كه جزو رشته‌هاي مادر به حساب مي‌آيد، سرمايه‌گذاري كنيم اما اين اتفاق نيفتاد. در نهايت كار به جايي رسيد كه اعطاي سهميه يونيورساليتي به فرزانه فصيحي از سوي كميته بين‌المللي المپيك در دوي ۱۰۰ متر و حضور يك دونده زن ايراني بعد از ۵۷ سال در المپيك تبديل شد به بزرگ‌ترين دستاورد ورزشي فدراسيون. اينكه در اين ۵۷ سال ما عوض رسيدن به نقطه‌اي كه دست كم ورزشكارمان بتواند خودش سهميه بگيرد و در المپيك رقابتي ظاهر شود، از گرفتن سهميه يونيورساليتي ذوق‌زده مي‌شويم يعني كلا مسير را اشتباه آمديم.
به كاري كه در فدراسيون دووميداني در ۵ سال گذشته انجام شده نگاه كنيم. قبل از انتخابات اين فدراسيون در مهرماه سال گذشته كه باعث شد هاشم صيامي به رياست دووميداني برسد، مجيد كيهاني چهار سال سكان‌دار فدراسيون بود. در دوره او تقريبا هيچ ورزشكاري در اين رشته پيدا نمي‌شد كه از عملكرد رييس فدراسيون راضي باشد. در اين ۵ سال استعداديابي، تامين مالي و امكاناتي قهرمانان و آماده‌سازي براي المپيك صورت نگرفت. مديريت فدراسيون آن‌قدر ضعيف بود كه ورزشكار سهميه گرفت اما در فاصله چند روز تا مسابقه‌اش كرونا گرفت و المپيك را از دست داد.
در اين سال‌ها همه مديران قبلي و فعلي فدراسيون پشت احسان حدادي سنگر گرفتند تا شايد او بتواند با كسب يك مدال در المپيك همه كم‌كاري‌ها در فدراسيون را پاك كند. حدادي در اين ۵ سال حقوق دلاري دريافت كرد، براي ساده‌ترين عمل ممكن يعني خارپاشنه راهي آلمان شد، مربي خارجي گرفت و تمام اردوهايش را سر موقع برگزار نمود. اما در فاصله چند روز مانده به المپيك اعلام كرد مصدوم است و در نهايت با كسب يك نتيجه ضعيف از توكيو به تهران بازخواهد گشت.
سال ۲۰۲۱ هستيم و شايد زمان آن رسيده كه ديدگاه‌ها نسبت به رشته دووميداني تغيير پيدا كند. شايد لازم باشد هم مديران ورزش هم ما رسانه‌ها از بزرگ كردن افتخارات كوچك در اين رشته پرهيز كنيم. لازم است كه سرمايه‌گذاري كلاني در اين رشته صورت بگيرد. همچنين ورزشكاران هم بايد كمي به خودشان بيشتر سخت بگيرند و لااقل از نتيجه نگرفتن در المپيك ناراحت باشند! وگرنه با اين وضعيت در المپيك پاريس هم همين آش و همين كاسه خواهد بود. دو، سه تا ورزشكار نخبه پيدا مي‌شوند كه بتوانند سهميه بگيرند و يكي، دو تا سهميه هم به ما اعطا مي‌شود تا صرفا بتوانيم در اين رويداد بزرگ حضور داشته باشيم و براي مدال‌آوري ساير كشورها دست بزنيم. بعد از مسابقات هم گفته شود همين كه توانستيم در المپيك رقابت كنيم افتخار بزرگي است.