يك روزنامه‌نگار اصولگرا از داستان دعوت از وزير پيشين نفت به صداوسيما گفت
ناكامي پروژه پايداري با اسم‌رمز «كرسنت»
طيفي خاص از اصولگرايان مخالفِ دولت پيشين كه در مسير فعاليت‌هاي‌شان از چند ماه پيش با استفاده از تريبون پارلمان كه دراختيارشان قرار گرفته و امكاني كه حضور چند عضو شاخص اين طيف در كميسيون اصل 90 مجلس يكدست اصولگراي يازدهم دراختيارشان گذاشته، سلسله شكايت‌هايي را عليه حسن روحاني رييس‌جمهوري پيشين و برخي وزيران شاخص دولت يازدهم و دوازدهم همچون محمدجواد ظريف وزير امور خارجه و البته بيژن نامدار زنگنه وزير نفت به قوه قضاييه ارجاع كردند. آن‌هم پس از جار و جنجال رسانه‌اي گسترده و قرائت متن اين گزارش‌ها در صحن علني پارلمان. در اين ميان اما يك بازي سياسي-رسانه‌اي نيز با همان هدف، از حدود 10 روز پيش مشخصا عليه وزير نفت دولت پيشين و با اسم رمز «كرسنت» كليد خورد كه ميانه هفته جاري برخلاف آنچه اين طيف خاص اصولگرا مي‌پنداشت، ناكام ماند. ماجراي دعوت از بيژن نامدار زنگنه در برنامه «جهان‌آرا» شبكه افق كه درباره پرونده بحث‌انگيز «كرسنت» توضيح دهد، آن‌هم در شرايطي كه برخي چهره‌هاي منتسب به اين طيف خاص طي همين مدت از صدور كيفرخواست ازسوي قوه قضاييه در اين پرونده خبر داده بودند.
اين سناريو اما در ادامه با موافقت زنگنه براي حضور در آن برنامه تلويزيوني وارد فازي تازه شد و روز دوشنبه وقتي رييس شبكه افق صراحتا اعلام كرد كه امكان حضور زنگنه فراهم نيست، عملا به معناي آن بود كه اين‌بار پروژه پايداري‌ها ناكام مانده است. زنگنه نيز در واكنش به اين حواشي در حساب كاربري‌اش در توييتر نوشت: «همكاران شبكه افق خودشان بنده را دعوت كردند و من هم در همان ابتدا گفتم كه نمي‌گذارند من بيايم و همان شد كه گفتم؛ گويا در موضوع كرسنت فرصت صداوسيما تنها براي اتهام‌زنندگان است! و افوض امري الي‌الله إن‌الله بصير بالعباد.»
همزمان اما روايتي كه از جانب يك روزنامه‌نگار اصولگرا در اين رابطه منتشر شد، ابعاد پنهان ماجرا را روشن كرد. محمد مهاجري كه در يادداشتي در كانال تلگرمي‌اش به اين موضوع پرداخت، تاكيد كرد كه «با اطلاع مي‌گويم لغو دعوت زنگنه براي حضور در تلويزيون، از جايگاهي بيرون از صداوسيما انجام شده است!» او در شرح اين داستان ادامه داد: «داستان اين است كه وزير سابق نفت داشته زندگي‌اش را مي‌كرده كه از او براي شركت در يك برنامه تلويزيوني براي بحث درباره كرسنت دعوت مي‌شود. او هم مي‌پذيرد و پيشنهاد مي‌دهد سعيد جليلي هم دعوت شود. بعد از مدتي تلويزيون براي حضور جليلي عذر مي‌آورد و درخواست مي‌كند زنگنه تنها به برنامه برود كه او هم مي‌پذيرد. زنگنه هوشمندانه پيشدستي مي‌كند و موضوع را از طريق توييتر به اطلاع عموم مي‌رساند. تلويزيون كه رودست مي‌خورد، دستپاچه مي‌شود. گويا صداوسيما اجازه چنين كاري را نداشته و «خودسرانه» وارد گود شده بود. شايد هم چنين مي‌پنداشته كه زنگنه دعوت را رد مي‌كند و همين خودش دستاويز مي‌شود كه بگويند ايهاالناس! ديديد متهم اصلي كرسنت از مناظره و مصاحبه گريخت و نيامد!» او در تشريح آنچه «مرحله بعدي بازي» خوانده، به نقش يكي، دو نماينده مجلس اشاره كرده و مي‌نويسد: «خبرگزاري‌هاي دولتي و حامي دولت به خط مي‌شوند و از طرف قوه قضاييه مي‌گويند كه كيفرخواست كرسنت صادر شده و كجاي دنيا متهم را به تلويزيون مي‌آورند! و يادشان مي‌رود كه همين تلويزيون ده‌ها و صدها متهم با پرونده باز را جلوي دوربين آورده و گاهي از آنها اعتراف گرفته است! اين‌بار اما با زنگنه‌اي روبه‌رو است كه صريح و بي‌تعارف است و اگر روبه‌روي دوربين تلويزيون بنشيند، حرف‌هايي را مي‌زند كه تا حالا كسي نگفته و خيلي از اعوان و انصار دلواپسان ازجمله سعيد جليلي بايد براي مدت‌ها به مرخصي تشريف ببرند. همچنين شايد كل پرونده عوض شده و معلوم شود متهمان اصلي الان در جايگاه مدعي نشسته‌اند و براي ديگران پرونده‌سازي مي‌كنند. به‌علاوه پايداريچي‌هايي كه در نقش ستون پنجم عمل مي‌كنند، دچار مخمصه شوند. خلاصه اينكه تلويزيون جاخالي مي‌دهد و برنامه هوا مي‌شود.» مهاجري همچنين نوشت: «از آن‌طرف براي زنگنه كه تا دم خيمه معاويه و عمروعاص رفته، بنا به مصلحت‌هايي، تماس‌ها و پيغام‌ها شروع مي‌شود كه... اين‌بار هم خيانتكارهايي كه با عقيم گذاشتن كرسنت، نان گرم سفره عرب‌ها را تامين كردند، جستند تا نوبتي ديگر برسد.»