وقتي واليبال ايران حادثه يازده سپتامبر را
تحت تاثير قرار داد
مصطفي كارخانه
آقاي يزداني‌خرم انسان شريف و بزرگي بود. قبل از اينكه در بخش ورزشي اثربخشي داشته باشد، انسان شريف و مخلصي بود. انساني كه بالاتر از هر چيزي حتي واليبال به اخلاق اهميت مي‌داد. اگر امروز ورزش واليبال نسبت به ساير رشته‌ها يك رشته كم‌حاشيه‌تر است، مربوط مي‌شود به پايه‌گذاري اخلاقيات توسط ايشان. ايشان سعي داشت مربيان، بازيكنان و كادرفني را با مسائل معنوي آشنا كند. در زمان ايشان نماز ظهر و شب ما به جماعت برگزار مي‌شد.
ايشان از نظر زيرساخت‌هاي فني هم تاثير بزرگي بر واليبال داشت. زماني كه در قامت سرمربي تيم ملي با ايشان همكاري مي‌كردم به من ماموريت داد تا با سرمربي تيم‌هاي ملي روسيه، ايتاليا، برزيل، ژاپن و ساير كشورهاي موفق در عرصه واليبال صحبت كنم و از آنها ياد بگيرم. به من مي‌گفت از آنها بپرس شما چه كار مي‌كنيد كه موفق مي‌شويد. از من مي‌خواست به آن كشورها بروم و با متدهاي كاري آنها آشنا بشوم. آغاز رشد و توسعه واليبال مرهون زحمات ايشان است. در ادامه راه هم آقاي داورزني آمد و ادامه كار را به دست گرفت. راز موفقيت واليبال را مي‌توان در مديريت دو مرد كه ثبات را براي واليبال به ارمغان آوردند، جست‌وجو كرد؛ مرحوم يزداني‌خرم و دكتر داورزني.
مهم‌ترين ويژگي ايشان توجه به تيم‌هاي پايه بود و مدام هم به من گوشزد مي‌كرد كه بچه‌هاي واليبال پايه به همان اندازه كه در تمرينات تكنيكي و تاكتيكي قرار مي‌گيرند، بايد در بعد فرهنگي، اجتماعي، ذهني و شخصيتي هم آموزش ببينند تا وقتي بزرگ شدند و در رده بازيكنان تراز اول دنيا قرار گرفتند از همه نظر كامل باشند.
همان بازيكنان نوجوان بودند كه در سال ۲۰۰۱ در زمان مديريت آقاي يزداني‌خرم و سرمربيگري بنده موفق شدند نايب قهرمان جام جهاني واليبال نوجوانان در مصر بشوند. آن موفقيت كه اولين موفقيت تيمي ورزش ايران در سطح جهاني در تاريخ به حساب مي‌آمد تاثير شگرفي بر پيشرفت واليبال گذاشت. نايب‌قهرماني ما در مصر باعث شد روزنامه‌هاي اين كشور در قاهره تيتر بزنند: «اتفاق سال». جالب اينكه سال ۲۰۰۰ حادثه يازده سپتامبر اتفاق سال بود و سال بعد از آن نايب قهرماني ايران در مصر.
بسياري از بازيكناني كه امروز در واليبال ايران و دنيا صاحب اسم و رسم هستند و تا همين المپيك ۲۰۲۰ در خدمت تيم ملي بودند، جزو همان نسل‌هايي هستند كه در زمان آقاي يزداني‌خرم پرورش داده شدند. همزمان با پرورش استعدادها ايشان زيرساخت‌ها را هم به خوبي توسعه داد. يادم هست روزي كه ايشان به واليبال آمد، سالني كه امروز مجهز است و ما در آن تمرين مي‌كنيم، مخروبه بود. ايشان اينجا را آباد كرد.
مقام نايب قهرماني جهان به نوعي مسير واليبال و حتي ورزش در ايران را تغيير داد و باعث شد مرحوم يزداني‌خرم در سال ۱۳۸۳ از دست آقاي خاتمي رييس‌جمهور وقت نشان لياقت دريافت كند. ايشان به خاطر لياقت و دانش مديريتي كه داشت و عملكردي كه در فدراسيون واليبال به جا گذاشت به چنين افتخاري دست پيدا كرد. واليبال يك‌شبه نشد نايب قهرمان جهان. واليبال يك‌شبه نشد قهرمان آسيا. اينها ساده به دست نيامد. امروز واليبال ايران جزو هشت تيم برتر دنياست، اما بايد بدانيم كه يك زمان در رتبه چهل‌وهشتم ايستاده بوديم. بخش عظيمي از اين موفقيت ناشي از تلاش آقاي يزداني‌خرم به عنوان رييس فدراسيون واليبال بوده است. ما هم سربازهاي ايشان بوديم. امروز هم شرايط واليبال خوب است و با وجود آقاي داورزني به عنوان يكي از مديران موفق در كشور، راه خودش را ادامه مي‌دهد.
ايشان در سال ۱۳۹۰ و بعد از رياست بر فدراسيون كشتي به نوعي خودش را از ورزش ايران كنار كشيد. مرحوم يزداني‌خرم اهدافي را در سر داشت كه مي‌خواست به آنها برسد. ايشان چهره ارزشي داشت. اين جور افراد كه اخلاق‌مدار هستند، نمي‌توانند با همه كار كنند. ايشان سلامت كار مي‌كرد و نمي‌شد انگي به ايشان چسباند.
امروز واليبال پدر معنوي‌اش را از دست داده است. هيچ كس نمي‌تواند زحماتي كه آقاي يزداني‌خرم براي واليبال كشيد را نديده بگيرد. مرحوم يادگارهاي خوبي از خودش در ورزش به جا گذاشت. اين مهم است كه بدانيم ايشان با امكانات بسيار كمي كار را آغاز كرد. ما رفتيم نايب قهرمان جهان و قهرمان آسيا شديم در حالي كه اردوها در قم، محلات، كاشان و... برگزار مي‌شد. با دست خالي كار كرديم. بودجه و امكاناتي نبود چون كسي به واليبال توجه نمي‌كرد. امروز اگر واليبال به خود مي‌بالد، بخش اعظمي از آن حاصل زحمات مرحوم يزداني‌خرم است. مبادا اينها را فراموش كنيم.