مرگ يك ميانجي انساني و مدني
دعايي، يعني هستي و منش اسلامي و مشي مدني؛ دعايي يك گواه بود بر توان الگو‌سازي انقلاب در جلوه دموكراتيك و عميقا مردمي. چهره، منش و رفتارش با رعايت حريم‌داري و احترام به خدمات گذشتگان، نمونه مجسمي بود از حجت‌بودگي گوهرين در زمانه حاضر. از اين منظر دعايي آن مفهوم و آن معنويتي است كه كار دشوار تبيين انقلاب را بر ما آسان مي‌كند. مردي از تبار طالقاني‌ها، بهشتي‌ها، مطهري‌ها و...
در واقع، چهره واقعي انقلاب، منش همين افراد بود. انقلاب قطاري نيست كه در هر ايستگاه آن كسي را پياده كنند؛ برعكس، روح انقلاب تجلي‌گر معناي «همه باهم» بوده است. دعايي در اين مفهوم انقلاب كه برخي قصد خدشه‌‌دار كردن آن را دارند تا آخرين روزهاي حيات، به مشي انقلابي وفادار ماند يعني قلبي مهربان و روحي بزرگ داشت براي باهم بودگي همه. «همه باهم.» روزنامه اطلاعات را تبديل به يك «باهمستان» كرده بود؛ بايد گفت دعايي ياري وفادار براي انقلاب و همراهي دلسوز براي جامعه بود كه تا لحظه ملاقات با پروردگارش از كمال تواضع، صداقت، عقلانيت و اعتدال عدول نكرد. فقدان ايشان را به همه هموطنان‌مان، اهالي رسانه و خانواده‌اش تسليت مي‌گويم. آرامش ابدي را براي روح بلند ايشان از خداوند متعال خواهانم.