بازگشت به زماني كه آرزومان گرفتن يك ست از ژاپن بود
بهرام سرگوسرايي
تيم ملي واليبال ايران در سه بازي اخير خود يك برد و دو شكست را تجربه كرده. مقابل هلند شكست خورد، استراليا را برد و در كمتر از 24 ساعت مقابل ژاپن اصلي‌ترين رقيب ما در آسيا قرار گرفت و با يك نتيجه وحشتناك بازنده شد. نتيجه‌اي يادآور روزهاي خاموشي واليبال ايران كه آرزوي‌مان گرفتن يك ست از ژاپن و كره بود.
واليباليست‌هاي كشورمان در بازي مقابل ژاپن در ست اول با حساب 25 بر 20، در ست دوم با نتيجه فاجعه‌بار 25 بر 14 و در ست سوم با حساب 25 بر 19 بازي را واگذار كردند. در بخشي از ست دوم ايران با حساب 19 بر 6 عقب افتاد. اين نتيجه سال‌ها در واليبال ايران قفل بود؛ حتي مقابل بزرگ‌ترين تيم‌هاي جهان.
هرقدر هم گفته شود كه تيم پوست‌اندازي كرده و ستاره‌هاي سابق تيم ملي ديگر در تركيب 6 نفره به ميدان نمي‌روند باز هم توجيهي براي چنين شكستي وجود ندارد. حتي مي‌توان گفت مساله اصلا به كيفيت بازيكنان ربطي ندارد و چيزي به اسم ذهنيت برنده در تيم ايران از بين رفته است. در سال‌هاي گذشته زماني كه واليباليست‌هاي ايران وارد ميادين جهاني مي‌شدند با عزم بردن وارد سالن مي‌شدند حتي اگر تيم مقابل قهرمان المپيك بود. در آن بازي ممكن بود بازي با نتيجه شكست براي تيم ملي ايران به پايان برسد اما لااقل اثري از جنگيدن و تلاش تا لحظه آخر به‌طور كامل در تيم به چشم مي‌آمد. چيزي كه اين روزها تبديل به كيميا شده است. ممكن است گفته شود تجربه كم بازيكنان در ميادين بين‌المللي دليل چنين اتفاقي است. ممكن است كارشناسان اعتقاد داشته باشند سرمربي نتوانسته آن حس خواستن و ميل جنگندگي را در تيم به وجود بياورد. در حالي كه همين سرمربي در جوانان جهان قهرماني به دست آورده و وقتي در آسيا در خاك ژاپن ميزبان را در فينال شكست داد تعدادي از همين بچه‌ها زيرنظرش كار مي‌كردند.
كاش قبل از اينكه تيم راهي هفته دوم مسابقات در بلغارستان شود كادرفني بيشتر از هر چيزي روي ذهنيت بازيكنان كار كنند. وقتي تيم در ساده‌ترين دريافت‌ها دچار مشكل است و نمي‌تواند موقعيت‌هاي عالي را به امتياز تبديل كند و تمام توپ‌هاي برگشتي از دست مي‌رود نشان مي‌دهد بازيكنان از لحاظ كيفيت دچار مشكل نيستند. بعيد است اين بچه‌هايي كه به اين سطح رسيدند نتوانند معمولي‌ترين كارهاي واليبالي را انجام دهند، پس واضح است كه مشكل جاي ديگري است.
شايد لازم باشد جنگندگي بازيكنان سابق را دوباره براي بازيكنان به نمايش بگذارند. شايد لازم باشد يك روانكاو روي تيم كار كند. شايد لازم باشد فدراسيون خوف و رجايي براي بازيكنان در نظير بگيرد تا روان آنها را تحت كنترل در بياورد. به هر حال چيزي لازم است كه واليباليست‌هاي تيم ملي به ياد بياورند تحت پرچم ايران بازي مي‌كنند. به ياد بياورند جزو ده تيم برتر دنيا هستند و بايد با ذهنيت برنده وارد زمين شوند، چه تيم مقابل‌شان ژاپن باشد چه برزيل چه هلند.