شأن ملي و رسالت كارگزاران
چرا در هنگام بررسي صلاحيت نامزدهاي انتخابات مجلس، شوراهاي اسلامي و ديگر مسووليت‌هاي انتخابي يا سمت‌هاي انتصابي به ويژگي شخصيتي و عقلانيت انديشه‌اي افراد توجه نمي‌شود؟
با داشتن چنين كارگزاراني، تهديد هويتي اين سرزمين تنها به دشمن خارجي برنمي‌گردد؛ بلكه افزون بر دشمنان خارجي به افرادي برمي‌گردد كه با نام دفاع از ملت، تيشه بر ريشه عزت و آبروي جامعه مي‌زنند. كساني كه براي رسيدن به «جواني جمعيت» حاضرند دست به هر اقدامي بزنند و هويت‌ستيزي را پيشه كار خود كنند؛ نمي‌توانند ادعاي ميهن‌دوستي داشته باشند. جواني و پويايي جمعيت آن هم با جامع‌نگري يك ضرورت بلندمدت است، اما آيا توجه به چنين ضرورت و دستيابي به چنين هدفي هر ابزاري را موجه مي‌سازد؟ بي‌شرمانه‌ترين سازوكاري كه مي‌شد براي رسيدن به جواني جمعيت ارايه داد، همين پيشنهاد نابخردانه و به دور از روحيه غيرتمندانه نسبت به مردمان و به ويژه زنان و دختران اين سرزمين بود كه شوربختانه از حنجره يك «نماينده» سر داده شد؟ واقعا بايد نگران بود كه مسير جهت‌گيري‌ها و تصميمات درباره كشور با اين‌گونه از «متوليان» به كجا مي‌رود؟