نگاهي به زندگي و هنر حبيب‌الله صادقي
از شاگردي الخاص و تناولي
تا رياست موزه هنرهاي معاصر
مريم آموسي
حبيب‌الله صادقي، پنجم مردادماه سال جاري در 65سالگي جهان را به ديگر سو ترك كرد.
بي‌شك او يكي از مهم‌ترين «نقاشان انقلاب» بود كه در زمان حياتش ضمن اينكه قدر ديد، بلكه توانست نه تنها به عنوان يك نقاش، بلكه در مقام يك مدير، مدرس دانشگاه و پژوهشگر بر فضاي هنرهاي تجسمي كشور تاثير بگذارد و در سياستگذاري هنرهاي تجسمي كشور نقش پررنگي داشته باشد.
درگذشت حبيب صادقي در رسانه‌ها بازتاب گسترده‌اي داشت و از رهبري نظام تا روساي جمهور و مجلس نيز از درگذشت اين نقاش ابراز تالم و تاثر كردند. او برخلاف بسياري از هم‌سلفانش كه نقاشي را با حضور در كلاس‌هاي آزاد پي گرفته بودند، با قبولي در هنرستان هنرهاي زيباي پسران و پس از آن با قبولي در دانشگاه هنرهاي زيبا به صورت آكادميك با نقاشي مواجه شد و فرصت اين را يافت كه استعداد هنري خود را با ممارست و حضور در محضر استاداني چون اصغر محمدي، ماركو گريگوريان، پرويز تناولي، محمود فرشچيان، مهدي حسيني، مجيد مهرگان، هانيبال الخاص، حبيب‌الله آيت‌اللهي، جواد حميدي و محمود جوادي‌پور پرورش دهد.
او در كنار ناصر پلنگي و كاظم چليپا از جمله مهم‌ترين نقاشان انقلاب به شمار مي‌رود كه تا پايان عمر بر سر آرمان‌هاي خود ماند و موضوعات و مسائلي را كه ايران در چند دهه اخير با آن مواجه شد در آثارش به تصوير كشيد. روحيه روايتگري در آثار حبيب صادقي و هنرمندان هم‌نسل او موج مي‌زند. او كه هنرمندي مفهوم‌گرا بود در آثارش مفاهيمي چون شهادت، ايثار، رزمنده‌هايي كه جان‌شان در مواجهه با دشمن در كف دست‌شان قرار داده‌اند اما زير بار ظلم نرفته‌اند و... را به تصوير كشيده است. در نقاشي‌هاي او مبارزه عليه استبداد موج مي‌زند. گاه اين استبداد از سوي حاكمان بزرگ جهان بر مظلومان جهان روا داشته مي‌شود و گاه اين استبداد از سوي ثروتمندان كه منجر به پايمال شدن حقوق طبقه كارگران مي‌شود.
حبيب صادقي در طول حياتش موفق شد آثارش را در 280 نمايشگاه انفرادي و گروهي در ايران، امريكا، لهستان، كانادا، انگلستان، فرانسه، آلمان، اتريش، ايتاليا، مراكش، مصر، اسپانيا، چين، كويت و هلند به نمايش بگذارد و موفق به كسب جوايز متعددي نيز شد، او همچنين دوري و دبيري بسياري از رويدادهاي تجسمي را نيز برعهده داشت.او در كنار نقاشي، سال‌ها در روزنامه اطلاعات به عنوان روزنامه‌نگار مشغول به فعاليت بود. او پس از انقلاب به عضو واحد تجسمي حوزه هنري سازمان تبليغات اسلامي به عنوان نقاش، گرافيست، كاريكاتوريست درآمد. او در سال ۱۳۷۹ به عنوان عضو پيوسته فرهنگستان هنر جمهوري اسلامي ايران و در سال ۱۳۸۴ به رياست موزه هنرهاي معاصر تهران انتخاب شد.
او نقاشي را از هشت سالگي شروع كرد و شانس اين را داشت كه تربيت هنري ببيند و تا آخرين روزهاي عمرش همچنان نقاشي مي‌كرد، اما در سال‌هاي اخير نمايشگاه انفرادي از آثار او برپا نشد. پس از درگذشت او حوزه هنري تهران، با برپايي نمايشگاه مجازي اين هنرمند را كه شامل مجموعه‌اي از 33 نقاشي است، فراهم كرده است.