پاسخ به آقاي سفير (5)
چه بسا از نگاهِ منِ نوعي «ليلا خالد» دختر فلسطيني، قهرمان آزادي و مصداق بارز آزادي‌خواهي و استقلال است و از نگاهِ ديگران «هواپيماربا» و درنهايت «آدمكش» و «تروريست»!
با تمام اين اوضاع و احوال دوست مي‌داشتم «شكل خّاص» از روابط را كه مورد نظرِ شماست، شفاف‌تر نشان مي‌داديد و مشخّصه‌هاي آن را بيان مي‌كرديد؟ كه در اين خصوص با عنايت به ذاتِ «سياست» آن هم از نوعِ عراقي‌اش، در اين باره باز هم به «بندبازي‌تان» ادامه داده‌ايد! در اين قسمت من هم با شما هم عقيده‌ام كه «... ميان برادران هميشه مسائل حاشيه‌اي وجود دارد كه بايد كنار زده شود.» و ايمان دارم، با حُسن نيت، رعايت اصلِ «هم‌زيستي مسالمت‌آميز» و با تكيه بر اصلِ به رسميت شناخته شده «منافع و مصالح ملّي» در روابط ملت‌ها مي‌توان يك‌بار براي هميشه از شرّ اين «حاشيه‌هاي آزار‌دهنده» راحت شد! اندكي اراده؛ همراه با لحاظ كردن حقوق ديگران، داروي شفابخش اين «مرضِ مُسري و بدخيم» است كه در روح و جسم جماعتي از «سياست مردانِ» دنيا به ويژه جهان سوّمي‌ها چونان «خوره» رخنه كرده و به قول شما اين «مسائل حاشيه‌اي» اما ويرانگر و ضدّ توسعه را دامن زده و مي‌زند! جناب سفير؛ جواب پرسش آخر مصاحبه‌تان را نيز به روال معمول ديگر جواب‌ها در قالب كوتاه امّا با استدلال خّاص خويش بيان نموده‌ايد و آن اينكه در جواب اين پرسش كوتاه خبرنگار كه: «بنابراين برداشت بنده اين است كه در صورت شكايت ايران، عراق اين غرامت را پرداخت مي‌كند» به جاي «بله» و يا «خير» كه مي‌توانست جواب شفاف و منطقي پرسشگر باشد. خود را به زحمت انداخته!! و چون ديگر جواب‌هاي اين مصاحبه؛ باز هم به وادي اخلاق كشيده شده‌ايد و شاهد مثال آورده‌ايد كه بله: «برداشت ما همين است كه برادر از برادر شكايت نمي‌كند»! چقدر خوب بود از شما به عنوان «مدّرِس اخلاق» در برنامه‌هاي صدا و سيما به ويژه در برنامه «خانواده ايراني» دعوت به عمل مي‌آمد! كيميايي كه در اين روزگارِ وانفسا، جامعه انساني سخت بدان نيازمند است، چراكه به قولِ استادِ سخن سعدي شيرازي: «قومي كه گشت فاقدِ اخلاق مُردني است». عالي‌جناب؛ برادري‌تان را ارج گذاشته و براي اخلاق و متخلّقان واقعي بدين صفت احترام فراوان قائليم. خوب مي‌دانيد واژه «برادري» بار ارزشي و معنايي والا و كاربرد عاطفي و اخلاقي فراواني دارد. و از طرفي حرفه رسمي‌تان، هم «سياست» است. آنچه مي‌خواهم به محضرتان عرضه دارم، اينكه ضمن حرمتِ به جايگاه اخلاق، برادري و... و پذيرش اين واقعيت كه نياز جامعه انساني بيش از هر زماني امروزه به وجود اين «كيمياي زمانه» يعني «اخلاق» احساس مي‌شود. اما نمي‌توان از ديگر قواعد حاكم بر زندگي هم چون: اصول حاكم بر روابط ملت‌ها و دولت‌ها كه امروزه در عرصه امنيت جهان، خواسته يا ناخواسته ايفاي نقش نموده و در قالب «قانون» تجّلي مي‌نمايند، چشم‌پوشي كرد، همان قانوني كه به زندگي نظم و نسق مي‌بخشد و اگرچه، نه در همه جا، امّا تا حدّي آسايش و آرامش را به شهروندان جامعه جهاني ارزاني داشته كه همين هم غنيمت است! ادامه دارد...