گذشته حياتي
كتاب «گذشته حياتي؛ توسعه معماري و شكل‌گيري ميراث ايران: ۱۳7۰ – ۱۳5۰» نوشته علي مظفري و نايجل وست‌بروك به‌تازگي با ترجمه وحيد موسوي‌داور در ۳۷۵ صفحه و بهاي ۱۷۵ هزار تومان توسط انتشارات شيرازه كتاب ما منتشر شده است. معماري همچون حوزه‌اي داراي همگرايي با توسعه در يك‌سو و ميراث در سوي ديگر، مي‌تواند حوزه‌اي منتخب باشد براي مطالعه تأثيرات توسعه‌اي بر سنت و ميراث و عكس‌العمل‌هايي هويتي كه اين تأثيرات ايجاد مي‌كنند. آشكار است كه طرح‌هاي مدرن‌سازِ توسعه، محرك‌هايي اساسي هستند براي تحولات تاريخي در تمامي جهان، و ايرانِ سده اخير نيز از اين قاعده مستثني نبوده است. همچنين ترديدي هم نيست كه توسعه باعث تضعيف سنت‌ها و تغيير چشم‌اندازهاي تاريخي مي‌شود و بنابراين، واكنش‌هايي را نيز در تمامي حوزه‌هاي اجتماعي و سياسي برمي‌انگيزد. مدعاي كتاب حاضر آن است كه رابطه ميان اصالت و هويت و ميراث در يك‌سو و توسعه در سوي ديگر، به بهترين نحوي به‌واسطه طراحي معماري به موضوع تجربه روزانه و جسماني، ملموس و نزديك تبديل شده و از اين رو قابل درك، تحليل و بررسي است. با تكيه بر چنين مدعايي، كتاب حاضر با جزيي‌نگري، به مطالعه طرح‌هاي معماري و گفتمان‌هاي ناظر بر ساخت بناها و شهرك‌سازي‌ها در دو دهه ۱۳۵۰ و ۱۳۷۰ مي‌پردازد. يعني از زماني كه تبعات توسعه، معماران ايراني را به لزوم توجه به اين امر فراخواند تا زماني كه بار ديگر جامعه معماري كشور مشاركت فعالي را در طرح‌هاي توسعه‌اي در كشور عهده‌دار شد. علي مظفري، همكار تحقيقاتي در مركز كشورهاي مسلمان و جوامع، دانشگاه استرالياي غربي است. وي در دانشگاه تهران در رشته معماري تحصيل كرده و بيش از پانزده سال سابقه معماري و طراحي شهري در ايران و استراليا دارد. علايق تحقيقاتي وي شامل انسان‌شناسي مكان، زيبايي‌شناسي شهري، شهر اسلامي و موزه‌ها و ميراث فرهنگي است. از ديگر كتاب‌هاي منتشر شده او در ايران مي‌توان به «شكل‌دهي به هويت ملي در ايران» اشاره كرد.