زلزله در تركيه، بي‌خيالي در ايران!
اين فاجعه مولمه‌اي نيست كه از سياست و دعواهاي مستمر سياسي و اهداف خارجي خود دست برداريم و در فكر استحكام فيزيكي امكانات عظيم مورد نياز را تهيه و بسيج كنيم!
اما چون خوب بنگريم و براي يك بار هم كه شده به سخنان و هشدارهاي مكرر و متواتر و عالمانه كارشناسان توجه كنيم حجم و اندازه خطر خيلي بالاتر از اين حرف‌هاست. آنقدر كه اگر همه اشتغالات موجود را رها و به آن بپردازيم تازه به ابتداي عقلانيت ضروري رسيده‌ايم.
به نظر اجماع زلزله‌شناسان تهران يعني پايتخت ايران در محاصره 3 گسل اصلي و فعال قرار دارد كه هركدام قدرت ايجاد زلزله بالاي 7 ريشتر را دارند. انبوه ساختمان‌هاي ناايمن و ساخت‌وسازهاي غيراصولي و بافت‌هاي وسيع فرسوده در جنوب شهر و معابر تنگ و پل‌هاي قديمي و بيمارستان‌هاي نامطمئن حتي يك ناظر و شهروند عادي را متقاعد مي‌كند كه اگر خداي ناكرده اتفاق بزرگي در تهران بيفتد با وضعيتي آخرالزماني روبرو خواهيم شد كه فقط شرحش موجب اخافه مي‌شود و بايد از آن در گذشت. با اينكه از ابتدا كارشناسان خطر را در اندازه تغيير پايتخت دانستند ولي هيچگاه موضوع به صورت جدي مورد توجه و حتي مطالعات عملي از سوي كارگروه‌هاي متخصص قرار نگرفت و ظاهرا هر بار موضوع طرح شد چون رقم اعتبارات مورد نياز ديده شد دفترش را بستند و لابد صلواتي فرستاده از شر شيطان رجيم به خدا پناه بردند! اما اكنون كه تركيه لرزيده است و به چشم ديده‌ايم كه حجم فاجعه تا چه حد مي‌تواند بزرگ باشد شايد رخ مسوولان بدين سو گردانده شود و عزمي پديد آيد و حداقل استارت كار زده شود. اگر20 يا 30 سال پيش به اين مهم توجه و به صورت لاك‌پشتي هم حركتي آغاز مي‌شد قطعا تاكنون به جايي رسيده بوديم و در ابتداي راه نبوديم. جمعيت بالاي تهران اصلي‌ترين خطر است. بافت‌هاي فرسوده فاجعه‌خيزند و مراكز امدادي كفاف نسبت كوچكي از مردمي كه احتمالا درگير خواهند شد را نمي‌دهند. در همين زلزله خوي كه فقط 380 هزار نفر جمعيت دارد در سرماي زير صفر درجه حدود يك هفته طول كشيد كه 44 هزار چادر توزيع شود. با يك حساب سرانگشتي مي‌توان برآورد كرد كه فقط اسكان اضطراري و توزيع چادر و آب و غذا در شهرهاي بزرگ چه حجمي از امكانات و عمليات را طلب مي‌كند؟ نجات زير آوارماندگان و تجهيزات و نيروهاي آموزش ديده مورد نياز و مداواي مجروحان و... مي‌بينيد، فقط بيان اشاره‌وار موضوع انسان را به سرسام گرفتار مي‌كند! پس آيا ضرورت ندارد كه انقلابي در توجه به بلاياي طبيعي صورت گيرد و حتي همه سياست‌ها و جهت‌گيري‌ها در داخل و خارج تحت‌الشعاع دورشدن از پيامدهاي فاجعه بزرگ تنظيم شوند؟ تركيه تحريم نيست، تقريبا با همه كشورهاي جهان رابطه دوستانه دارد و در جريان زلزله 70 كشور به كمكش شتافتند؛ با اين حال رنج عظيم زلزله‌زدگان كاملا هويدا است و خدا مي‌داند كه اين كشور كي از زير اين حادثه كمر راست كند؟ با بحران‌هايي كه ما با آنها روبرو هستيم كاملا مشخص است كه هم‌افزايي آنها با بروز حادثه‌هاي بزرگ چه وضعي را ايجاد خواهد كرد و چه بسا خداي ناكرده با آخر خط همه چيز روبرو شويم!