مسموميت‌هاي مرموز: خانه امن كجاست؟
جايگاه مسووليت‌پذيري و مديريت مديران آموزشي و در مرتبه بعد مديران اجرايي در اين زمينه‌ها، كجاست؟ گويي مدرسه‌ها رها شده‌اند و مديران محترم آموزش و پرورش، در پي هر رخدادي تنها به فكر تغيير برنامه‌هاي آموزشي و محتواي كتاب‌هاي درسي مي‌افتند!! امنيت جسمي و زيستي دانش‌آموزان، كجاي برنامه‌هاي آموزشي قرار دارد؟ آيا چنين شماري از مسموميت‌ها، پرسش‌برانگيز و ابهام‌گونه نيست كه مدارس يكي پس از ديگري، دچار اين مشكل مي‌شوند؟ چنين رخدادهاي نگران‌كننده‌اي، از يك‌سو و نبود شفافيت و پاسخگويي و همچنين اقدام كارآمد براي پايان يافتن اين رخداد‌ها، از سوي ديگر، مردم را بيش از يك رخداد تصادفي نگران مي‌سازد. گويي يك برنامه خطرناكي است كه دومينووار در مدرسه‌ها خود را نشان مي‌دهد. اين شرايط رمزآلود چيست؟ الي ماشاءالله براي امور گوناگون اتاق فكر، شورا و كارگروه وجود دارد، آيا مسوولان از شناسايي، معرفي و مديريت چنين مشكلي كه محيط مدرسه را براي دانش‌آموزان ناامن و براي خانواده‌هاي آنها دلهره‌آور ساخته است، ناتوانند؟ پس چگونه از مديريت‌هاي نمونه و افق روشن براي آينده سخن مي‌گويند؟ سلامت جسمي و رواني هر فردي مقدم بر پيشرفت علمي، آموزشي و اجتماعي وي است. اگر در سايه ندانم‌كاري‌ها يا اقداماتي كه ماهيت و ريشه آنها بيان نمي‌شود، محيط آموزشي به تله وحشت تبديل شود، ديگر آموزش نسل جوان و نوجوان چه معنايي دارد؟ آيا چنين وضعيت مبهم و مرموزي، به دلسردي دانش‌آموزان از تحصيل منجر نخواهد شد؟ اگر واقعا تحصيل دانش‌آموزان به ويژه دانش‌آموزان دختر ضرورت دارد، كه همين‌گونه است و اگر مسوولان، آموزش اثربخش را بسان يكي از اهداف و رسالت‌هاي كاري خود مي‌دانند، چرا محيط آموزشي براي دانش‌آموزان ناامن مي‌شود و بدين‌گونه زمينه‌اي فراهم مي‌شود تا احساس امنيت آنان و خانواده‌هاي‌شان به كمترين اندازه ممكن فروكاسته شود؟ جامعه منتظر پاسخگويي مسوولان است. در شرايطي كه مردم با همه تنگناهاي معيشتي و اقتصادي دست و پنجه نرم مي‌كنند و صورت خود را با سيلي سرخ نگه مي‌دارند، تحمل و پذيرش چنين وضعيت نگران‌كننده‌اي در محيط آموزشي خارج از توان ذهني آنان است. نگراني از چنين مشكلاتي و درخواست براي مديريت آنها، چيزي نيست كه با گذر زمان به فراموشي سپرده شود.