فرار از خواب در خاطره‌هاي شيرين گذشته
آيا تاريخ براي اميررضا تكرار مي‌شود؟
يونس هميالي
مرز بين صعود و سقوط كجاست؟ تاكنون به اين فاصله كه به اندازه يك تار موي سر است انديشيده‌ايد؟ شرايطي كه در آن براي مدت زماني كوتاه چشم‌ها اتصالي پيدا مي‌كنند و مغز تحمل شكنجه‌هاي فراوان در دوزخ را پيدا نمي‌كند، درست در اين لحظات گام‌هاي اشتباه براي رسيدن به اهداف ترسيم‌شده وارد عمل مي‌شوند. آنگاه در كمتر از ثانيه، آرزوها به تباهي كشانده مي‌شوند و در آستانه متلاشي‌شدن قرار مي‌گيرند و بعد ديگر هيچ تمهيداتي براي مصون ماندن از خسران اين پيشامد عظيم چاره‌انديش نخواهد بود و بايد با پشيماني و سرگشتگي به انتظار وقوع گريزناپذير سرنوشت نشست.تاريخ پرفراز ونشيب كشتي ايران پر از استعدادهاي گرانبهايي بودند كه از نوجوانان تا جوانان توانستند بر ستيغ قله‌هاي افتخار در رقابت‌هاي جهاني قرار بگيرند. اين حرف امروز و ديروز نيست. همچنين نمي‌تواند ادعايي اغراق‌آميز از روي حس ناسيوناليستي باشد. اما همين چهره‌هاي نوشكفته كه بسياري از كشورهاي دنيا آرزوي داشتن‌شان را داشتند، نتوانستند همان قابليت‌هاي فني خود را در بزرگسالان به دلايل مختلفي به منصه ظهور برسانند. در نهايت با آن همه استطاعت شگرف به بن‌بست خوردند و ماهيت خود را از دست دادند. حسرت بوسه بر مدال‌هاي رقابت‌هاي المپيك و جهاني بر لب‌هاي‌شان ماند و با دستان خالي از پاداشي كه برازنده لياقت آنها بود با دنياي قهرماني خداحافظي كردند. براي دقت نظر بيشتر و بهره‌گيري از تاريخ گذشته كشتي اين مرز وبوم تجربه‌هايي در ادامه مي‌آيد كه مي‌تواند چراغ راه براي آينده باشد. مروري بر مدال‌آوران فوق سنگين كشتي آزاد در نوجوانان و جوانان خواهيم داشت كه كمتر كسي آنها را به ياد مي‌آورد. تنها با نگاه به ليست روياهاي اين قهرمانان قلب‌ها به درد خواهد آمد و يك افسوس بزرگ بر جا خواهد ماند! چراكه هيچ كدام از اين كشتي‌گيران عضو تيم ملي بزرگسالان در رقابت‌هاي جهاني و المپيك نشدند؛ محمدرضا كاويان، رضا كردجزي، ابوالقاسم جمال ليواني، جواد محمدپور، ياسر نورزايي، بهمن طيبي، هادي پورعليجان، محمدرضا آذرشكيب، مجتبي مرادي، حميدرضا رضايي، جابر صادق زاده، عبداله قمي و علي اصغر اكبري. «ستاره» واژه آشنايي در دايره واژگان ورزش است. يكي از همان ستاره‌هاي پُرفروغ كه طي دو سه سال اخير در آسمان كشتي متجلي شده و نگاه‌هاي بسياري را به سمت خودش كشانده است، نامش اميررضا معصومي است؛ دارنده مدال طلا در رقابت‌هاي جهاني نوجوانان، جوانان و اميد در سال‌هاي 2021 و 2022. اين يك موفقيت تصادفي نيست. اين موضوعي نيست كه بتوان به آن بي‌توجهي كرد. اما اميررضا در رقابت‌هاي قهرماني بزرگسالان آسيا كه چند هفته قبل در آستانه قزاقستان برگزار شد هنوز از اشكالات فني رنج مي‌برد. وي با قبول شكست مقابل لخاگواگرل مونختور مغول و بوهردون چيني در جايگاه پنجم ايستاد. اميررضا براي تثبيت جايگاه خود و مسير پيشرفت و جابه‌جايي مدال‌هايش به رده بزرگسالان بايد درس‌هايي از اين آوردگاه مذكور به دست آورد و آنها را با يك فرد كاربلد و دلسوز رمزگشايي كند و بارها به جزييات آن بپردازد تا ملكه ذهنش در مواقع سرنوشت‌ساز شود. چرا كه راه رسيدن به دروازه‌هاي افتخار از اين همين مسير مي‌گذرد. براي آنكه به اين مهم برسد بايد چه از نظر شخصيتي و چه از نظر توان فني و تاكتيكي يك تجديدنظر جدي داشته باشد تا به سرنوشت همتايان قبلي خود دچار نشود و در خاطره‌هاي شيرين گذشته به خواب فرو نرود.