قلندري
نه هر كه چهره برافروخت دلبري داند نه هر كه آينه سازد سِكندري داند
نه هر كه طرْفِ كله كج نهاد و تُند نشست كلاه داري و آيينِ سروري داند
تو بندگي چو گدايان به شرطِ مزد مكن كه دوست خود روشِ بنده پروري داند
غلامِ همتِ آن رندِ عافيت سوزم كه در گداصفتي كيمياگري داند
وفا و عهد نكو باشد ار بياموزي وگرنه هر كه تو بيني ستمگري داند
بباختم دلِ ديوانه و ندانستم كه آدمي بچه‌اي، شيوه پري داند
هزار نكته باريكتر ز مو اين جاست نه هر كه سر بتراشد قلندري داند
حافظ