تاب‌آوري تهران در برابر زلزله
تاب‌آوري به توانايي يك سيستم براي جلوگيري از متحمل شدن آسيب‌هاي جبران‌ناپذير ناشي از سوانح اشاره دارد. به عبارت ديگر شهري تاب‌آور است كه كمترين ميزان صدمات را تحمل كند و در سريع‌ترين زمان ممكنه قابلیت بازسازي و بازگشت به شرايط عادي را داشته باشد.
در اولين گام براي افزايش تاب‌آوري شهر تهران بايد ريسك‌هاي فعلي و آتي را كاهش دهيم يا از آنها اجتناب كنيم. اگر شهر داراي يك مديريت فراگير، شايسته و پاسخگو باشد كه دغدغه شهرنشيني پايدار داشته باشد و منابع لازم را براي توسعه ظرفيت‌ها براي مديريت و سازماندهي خود قبل، حين و بعد از يك رويداد مخاطره طبيعي تامين كند، چنين شهري را مي‌توان شهر تاب‌آور ناميد.
تهران در پنج دهه گذشته سوانح طبيعي در مقياس بزرگ كه باعث تلفات جاني قابل توجهي شده باشد، تجربه نكرده است. شهروندان در اين شهر كه طي اين پنجاه سال اخير جمعيت‌شان حدود سه برابر افزايش يافته است، با توجه به فراواني كم سوانح مخرب در شهر تهران، ريسك سوانح را به فراموشي سپرده‌اند. يك برنامه راهبردي منسجم با چشم‌انداز واضح و بلندمدت براي كاهش ريسك سوانح در تهران الزامي است تا اطمينان كافي از منابع اجتماعي پايدار براي ارتقاي تاب‌آوري در برابر سوانح حاصل شود.
تاب‌آوري شهري با روش مشاركتي تركيبي از پايين به بالا و از بالا به پايين توسعه مي‌يابد. زيرساخت‌ها، حمايت مالي كافي و اكوسيستم‌هاي به خوبي محافظت‌شده از طرح افزايش تاب‌آوري تهران بايد لحاظ شوند. در عمل در دو دهه گذشته نشان داده شده است كه تاب‌آوري زيرساخت‌ها و شريان‌هاي حياتي در سوانح ارزش حياتي و راهبردي در تاب‌آوري آن شهر دارد. به زبان ديگر شهري در سوانح بزرگ مي‌تواند خود را بازيابي كند و به سرعت به شرايط عادي بازگردد كه شريان‌هاي حياتي و زيرساخت‌هاي آن كمترين آسيب را ببينند و در حين و پس از سانحه نيز همچنان قابل استفاده بمانند.