خاطراتي از طبيعت رو به انقراض ايران

نيكوس كازانتزاكيس (1957-1883) نوشته است: «چشم‌انداز طبيعت بر روان انسان- بر روح و جسم و تاملات دروني انسان- تاثير مي‌گذارد، درست مانند موسيقي. هرزمان كه طبيعت را عميق‌تر احساس مي‌كنيد، بيشتر با آن همنوا مي‌شويد و به عناصر تازه‌اي از توازن و آزادي دست مي‌يابيد.» آنچه رمان‌نويس/ شاعر/ فيلسوف نامدار نويسنده «زورباي يوناني» درباره منظره‌پردازي و ارتباط هنر و طبيعت با روان انسان گفته براي ما كه ارتباط خود را با طبيعت سرزمين خود از دست داده‌ايم - طبيعت و محيط زيستي كه به واسطه بي‌توجهي و بي‌كفايتي مفرط در آستانه نابودي و انقراض قرار گرفته- اهميت و ضرورتي دوچندان يافته است. براي ما تماشاي چشم‌اندازهاي طبيعي زيباي ايران هم لذت بصري به همراه دارد و هم حسي نوستالژيك كه ممكن است براي يك غير ايراني چندان قابل درك نباشد. همين حس نوستالژي آميخته با زيبايي شكوهمند بصري است كه ارزش دوچنداني به مجموعه آثار زيبا و هوش‌رباي نقاشي رها محسني كرمانشاهي مي‌بخشد، تابلوهاي نقاشي‌ منظره‌اي كه تعدادي از آنها در روزهاي مياني دي‌ماه 1402 به مدت يك هفته در فرهنگسراي نياوران به نمايش درآمد. در مقدمه‌اي كه مجيد ملانوروزي، نقاش و پژوهشگر تاريخ هنر، بر اين نمايشگاه نوشته، آقاي محسني كرمانشاهي به درستي «هنرمندي كه با تجربه‌اي بيش از چهار دهه نقاشي از طبيعت آثاري گرانسنگ و فاخر آفريده كه با تلاش و ممارست خستگي ناشناسش، آثار هنري و طبيعت‌هايش، به تكنيك و زبان شخصي خودش انجاميده‌ است و در نقاشي معاصر ايران تكنيك و سبك فردي خود را دارد» معرفي شده است و اين نكته‌اي است كه مخاطب حتي اندكي آشنا با هنرهاي تجسمي با كمي دقت در نقاشي‌هاي نمايشگاه به روشني درمي‌يابد. در عمده آثاري كه در اين نمايشگاه به نمايش درآمده، مناظري از طبيعت غرب ايران و منطقه زاگرس به تصوير كشيده شده و اغلب با چنان دقتي در جزييات كه در نقاشي‌هايي مانند «روباه‌هاي زاگرس در ايلام» به تابلوهاي ناتوراليستي و مكتب غالب اواخر دهه نوزدهم اروپا پهلو مي‌زند.