خاكسترِ هستي

 در بيانيه نمايشگاه «نقاب سفيد» به استمرار تلاش انسان براي رهايي از انواع بحران‌ها و بازيابي اميد در قعر تاريكي اشاره شده است. نقاب و آن هم سفيد اولا مي‌تواند كنش هنرمند براي عبور از مهلكه و ثانيا دريافت‌هايش از پيرامون كه به روي بوم نشسته است را نشان دهد.  ايده برپايي اين نمايشگاه در دوران كرونا به ذهن مولود عظيم پور (كيوريتور) خطور مي‌كند. در حقيقت طي بحراني انساني كه تمايزات جغرافيايي و اقتصادي و... رنگ باخته بودند و بدوي‌ترين مفهوم يعني بقا و حيات، موضوعي بود كه اهميت داشت. تجربه‌ اين فاجعه انساني هم از منظر شخصي و هم اجتماعي رويكرد و ذهنيت بسياري از هنرمندان را تحت‌تاثير قرار مي‌دهد چرا كه علاوه براين سايه تهديد جدي و مرگبار، ماهيت شغلي آنها نيز متاثر از اين ركود، ويراني و تعطيلي مي‌شود. غالب آثار به نمايش در آمده در اين نمايشگاه طي اين دوران خلق شده‌اند و نابودي محيط زيست يا نقش مخرب انسان در محيط پيرامون به عنوان مهم‌ترين چالش زيستي و سرمنشأ بحران‌هاي بشري بخش عمده‌اي از محتواي نمايشگاه را به خود اختصاص داده است. در اين نمايشگاه 17 اثر از 15 هنرمند به نمايش درآمده است كه هنرمندان هر يك بر سبك و سياق خود آثار را ارايه كرده‌اند كه با وجود تنوع سبك، توازن و هارموني در رنگ و چيدمان آثار حفظ شده است. هنرمندان شركت‌كننده در اين نمايشگاه عبارتند از زنده‌ياد اميرحسين امير جلالي، ابراهيم اكبري‌گرز، اسماعيل انوري‌فر، عليرضا پويا ساوالان‌جماعتي‌ثمرين، رامين ‌حفيظي، علي ‌خالق، الياس ستاري، علي سعيدي، علي گلباز، محمدعلي مشرفي، همايون موسوي، پرويز معزز و اكبر نيكانپور. دو اثر ارايه شده از پرويز معزز آبستره‌هايي هستند كه رنگ سياه جلوه‌اي اكسپرسيو به اثر مي‌بخشد و حالتي از مخدوش كردن و خشم را منتقل مي‌كند.از اسماعيل انوري‌فر اثري برگرفته از داستان شيخ صنعان كه به زعم هنرمند همخواني با شرايط روز دارد به نمايش در آمده است كه به گفته او تلاشي در راستاي بعد پنجم در نقاشي بوده. اكبر نيكان‌پور اثر خود را نوعي همراهي با اين نمايشگاه گروهي مي‌داند. اثري كه مايه محيط زيستي داشته و در آن به انسان، گياه و حيوان توجه شده است. از نظر او هرچه انسان از طبيعت دورتر شود وحشي‌تر مي‌شود پس ريشه رنج‌هاي امروز انسان را در دوري از طبيعت بايد دانست. اين اثر نيز بخشي از يك مجموعه بزرگ با همين ديدگاه بوده كه 10 سال پيش خلق شده است. رامين حفيظي اثري از مجموعه «تصرفات» را به اين نمايشگاه ارايه كرده است كه بر مبناي مجموعه تصرفات زمين‌هاي كشاورزي بوده كه بر خلاف قرار حفظ فضاي سبز شهري پس از تصرف توسط ارگان‌ها تبديل به برج‌هاي مسكوني يا واحد‌هاي صنعتي شده‌اند. الياس ستاري نيز طبيعت‌زدايي از فضاي شهري را دستمايه اثر خود قرار داده و ساخت و سازهاي ناهنجار كه انسان را از محيط طبيعي خود دور مي‌كند به تصوير كشيده است. زندگي شهري آن روز عاري از آسمان صاف و منظره كوه است. آنچه ديده مي‌شود آلودگي زيستي و بصري است. علي گلباز نيز با يك اثر از مجموعه‌اي كه مربوط به حوادث بعد از كرونا تا وقايع روز مي‌شود در اين نمايشگاه شركت كرده است. اثر آبستره او تداعي‌گر انزواي روزافزون انسان و ماحصل شرايط زيستي فعلي است؛ شرايطي كه عوامل گوناگون از جمله فضاي مجازي به آن شدت مي‌دهد. اثر به نمايش درآمده از عليرضا پويا با تكنيك تركيب مواد فيگور انساني را نشان مي‌دهد كه با نوارهاي خطر محصور شده كه پيام خود را صراحتا به بيننده بازگو مي‌كند. ساوالان جماعتي نيز قابي را به نمايش گذاشته است كه در آن دو انسان با صورت‌هايي مخدوش در فضايي آخرالزماني؛ گويي بازماندگان انسان و تمدن هستند. اين نمايشگاه 22 دي‌ماه در گالري سيحون افتتاح شد و تا تاريخ چهارم بهمن پذيراي بازديدكنندگان است.