و سرودن حينِ كشاورزي

 عيسي قلي‌پور معروف به عيسي بخشي را سال‌ها بود كه مي‌شناختم. در همايش كارآواها سال 89 و همايش معراج‌نامه‌خواني سال 93، هر دو برنامه‌هايي بودند كه به همت هوشنگ جاويد برگزار شدند، هم عيسي بخشي و هم من در آنها اجرا داشتيم. روز جمعه بود كه طي تماس تلفني با آقاي جاويد باخبر شدم كه عيسي بخشي چشم از دنيا فروبست. چيزي از درگذشت ذوالفقار بيتانه نگذشته كه يكي ديگر از معدود خنياگران پيشكسوت خراسان را از دست داديم و پركردن جاي خالي اين اساتيد امكان‌پذير نيست. عيسي بخشي پيشكسوت موسيقي مقامي، متولد روستاي گودعلي سلاخ بجنورد و از بازماندگان بخشي‌هاي شمال خراسان كه علاوه ‌بر نوازندگي دوتار، خواننده بسيار توانايي نيز بود و به زبان‌هاي تركي و كردي كرمانجي آواز مي‌خواند. به ياد دارم كه در برنامه معراج‌نامه‌خواني، استاد فقيد علي غلامرضايي آلماجوقي هم در برنامه حضور داشت. يك‌بار ديگر هم عيسي بخشي را در سفرم به بجنورد در بابا امان ديدم و خاطرات اين ملاقات‌ها هيچ‌گاه از خاطرم نمي‌رود. عيسي بخشي هنرمندي بود كه صداي رسايي داشت و بسيار با صلابت مي‌خواند. اصالتا از كردهاي بارزانلو بود اما علاوه ‌بر كردي، تركي را هم به زيبايي مي‌خواند. اشعار خيلي از اجراهايش را خودش مي‌سرود و البته اين يكي از خصوصيات بخشي‌هاست كه همراه موسيقي، كلام و داستان‌هاي خودشان را با سازشان اجرا مي‌كنند. در همين ديدارها بود كه برايم از آهنگ‌ها و ترانه‌هاي خودش مي‌گفت. خواننده و نوازنده بزرگي كه نه براي امرار معاش، بلكه براي دل خودش كار مي‌كرد؛ در بابا امان كه بوديم به باغ انگورش دعوتم كرد و گفت: «خيلي از اشعار آثارم را در حالي كه كشاورزي مي‌كنم، مي‌سرايم.» ناگفته نماند چندي پيش نشان درجه يك هنري را دريافت كرده بود. در او  عشق  به مردم  و فرهنگ  منطقه موج  مي‌زد.