دست‌ها و كبوتراني از جنس اميد
اسماعيل عباسي
طرح‌ها و نقاشي‌هاي مهسا كريمي را از دهه نود دنبال مي‌كنم .او از اولين نمايشگاه در تلاش بوده است برداشت‌هاي حسي از اتفاقات واقعي را با دستمايه زندگي و با بهره‌گيري از فيگورهاي آميخته با اكسپرسيونيسم به گونه جذاب‌تري ارايه دهد.آثاري كه اين روزها از اين هنرمند در گالري اچ به نمايش در آمده است، بيان تصويري شفاف‌تر از رخداد‌هاي پيرامون ماست . گویي با جهاني واژگونه و كهكشاني از كابوس‌ها روبرو هستيم. دست‌هاي جست‌وجو گر، عاصي و شرزه كه همواره در آثار كريمي نقش آفرينند، عطش بي پايان نسلي را مي‌نماياند كه در تكاپوي جهاني بهتر براي صلح وزندگي با كابوس‌هاي آميخته با خون و آتش روبروست. در اين آثار، بازآفريني انبوهي از اتفاقات دور و نزديك با اغراق، تركيب‌بندي ورنگ‌هاي درخور، عناصر انساني نقش اساسي دارند. كودكان ريز نقش در كنار پرندگان غول آسا با منقار‌هاي مهيب، تداعي‌گر آرزوهاي برباد رفته چند نسل در مسلخ جنگ‌هاي بي پاياني است كه سپيده‌دم هزاره سوم را با رنگ ارغواني نقش زدند.اما در نقاشي‌هاي چند صحنه‌اي كريمي، ميان دست‌ها كه با عبور از كوران حوادث با شوق بي پايان آينده بهتري را مي‌جويند با كبوتراني كه در افق‌هاي دوردست بال مي‌زنند، هارموني زنده‌اي از جنس اميد برقرار است.به كار‌گيري نمادها و اينگونه تضادها در جهاني كه هرلحظه سايه روشن‌هاي اتفاقات مهيبي را در آستين دارد به هنرمندان عرصه هنرهاي تجسمي فرصت مي‌دهد ضمن نقد زمانه خود، سرنخ اميد را در هزار توي اتفاقات كابوس‌وار گم نكنند. در عين حال به‌كار‌گيري نمادها در نقاشي نبايد چنان با تعريف شخصي محدود و گنگ شود كه درك مفاهيم را براي مخاطب دشوارسازد.