معضلي به نام لباس ورزشكاران در ايران
يا لباس نيست يا رونمايي نداريم يا تندروها دلواپس مي‌شوند!
بخش عمده‌اي از كاروان ورزشي ايران براي حضور در بازي‌هاي المپيك راهي پاريس شدند، اما هيچ كدام از آداب قبل از اعزام از جمله رونمايي از لباس ورزشكاران انجام نشد. اين مساله در چند روز گذشته انتقاد بسياري از رسانه‌ها را در پي داشته است.
به گزارش روزنامه اعتماد، مساله طراحي لباس و مراسم رونمايي از آن هميشه يك معضل اساسي در ورزش ايران بوده است. به ياد داريم كه در المپيك ريو 2016 لباسي طراحي شده بود كه تا مدت‌ها سوژه خنده كاربران فضاي مجازي را فراهم كرد. در نهايت تحت فشار رسانه‌ها و افكار عمومي لباس‌ها تغيير كرد، اما نه تنها بهتر نشد كه به نوعي ديگر واكنش‌ها را برانگيخت.
در المپيك 2020 توكيو كه با يك‌سال تاخير برگزار شد هم همين داستان را داشتيم. لباس‌هاي طراحي شده مخصوصا لباس فرم ورزشكاران دختر به قدري فاجعه بود كه حتي خبر رسيد ممكن است اين لباس‌ها حذف شوند و ورزشكاران با ست ورزشي در افتتاحيه حضور پيدا كنند. بدتر از اين مراسم رونمايي از لباس بود. در روز اعزام ورزشكاران در CIP ورزشگاه چند تكه پارچه سفيد چروك را از جايي آويزان كردند و ورزشكاران با ايستادن مقابل آن پارچه‌ها از لباس كاروان رونمايي شد. در المپيك فعلي هم كه مي‌بينيم اصلا نه مراسمي در نظر گرفته شده و نه رونمايي اتفاق افتاده است. يكي از روزنامه‌هاي اصولگرا با انتقاد از اين رويه نوشت قابل قبول نيست كه با ادعاي همزماني تاسوعا و عاشورا با اعزام كاروان ورزشي ايران از برگزاري مراسم رونمايي لباس منصرف شديد.
جالب اينجاست كه در تمام سال‌هاي گذشته يك‌بار مراسم رونمايي از لباس رسمي ورزشكاران ايراني به خوبي برگزار شد و كيفيت لباس‌ها هم مناسب بود و اتفاقا در همان يك مورد تمام نمايندگان تندروي مجلس و رسانه‌هاي وابسته به آنها فرياد وامصيبتا سر دادند.
در زمان فدراسيون عزيزي‌خادم و زماني كه تيم ملي زنان ايران مي‌خواست براي مسابقات انتخابي آسيا اعزام شود يك دست لباس فرم براي ملي‌پوشان در نظر گرفته شد كه نظر مثبت مردم و رسانه‌ها را هم در پي داشت اما همان لباس كه مجوز همه نهادهاي ناظر را گرفته بود تبديل شد به دستاويزي براي حمله به فدراسيون و فوتبال زنان آن هم با كليدواژه پوشش نامناسب! در آن زمان دختران تيم ملي كه براي نخستين‌بار داشتند طعم داشتن لباس فرم اختصاصي و پرواز مستقيم با مهمانداران زن را تجربه مي‌كردند و اين احساس را پيدا كرده بودند كه آنها هم مثل مردان، ورزشكار اين كشور محسوب مي‌شوند، چنان خورد توي ذوق‌شان كه در صحبت‌هاي خصوصي اظهار نااميدي كردند. هر چند در نهايت توانستند براي نخستين‌بار جواز حضور در جام ملت‌هاي آسيا را كسب كنند.
خلاصه اينكه مساله لباس ورزشكاران هميشه در ايران چالش‌برانگيز بوده يا لباس خوب نبوده يا مراسم درخوري برگزار نشده يا هم لباس بد بوده هم مراسم فاجعه. اگر هم هر دوي اينها درست بوده تندروها كار را خراب كردند. سوال اين است كه مقامات تصميم‌گير مخصوصا در كميته ملي المپيك در مدت چند سال فاصله بين دو تورنمنت چه كار مي‌كنند كه شرايط در نهايت اين‌گونه مي‌شود؟