پاریس پنجره‌ای رو به آرزوهای ورزش ما

 بسیاری از مردمان این گیتی آرزوی سفر به چنین شهری را دارند؛ شهری که به مُد و فرهنگ، شهرنور، عشق و روشنفکری نیز معروف است. از جزيیات تا کلیاتش را می‌توان با مهرورزی دوست داشت. می‌توان در خیابان شانزه‌لیزه بهشت روی زمین قدم زد و در رستوران‌ها و کافه‌هایش در افق نگاه‌شان رقصید. در میدان کنکورد ایستاد و تجسم نمود که چگونه آنتوان لاوازیه کاشف اکسیژن، لویی شانزدهم از پادشاهان فرانسه و ماری آنتوانت آخرین ملکه این کشور به زیر گیوتین رفتند یا به میدان شان دو مارس سری زد که در افسونگری چهره‌اش حزنی غریب نقاشی شده است که شاهد قتل‌عام مردم در جریان انقلاب کبیر بود.  باید به پرلاشز رفت و از نزدیک مشهورترین گورستان جهان را دید. باید دید چطور اساطیر درخشان ادبیات و هنر این سرزمین همچون؛ آلفرد دوموسه، انوره دو بالزاک، ژان دولا فونتن، ادیت پیاف و نام‌آوران دیگری که روزگاری به دیگر ملت‌ها فخر می‌فروختند، این‌گونه خواب ابدی را می‌گذرانند. صادق هدایت و غلامحسین ساعدی دو نویسنده برجسته تاریخ معاصر ایران در این مکان سر بر بالش آرامش گذاشتند. هرگاه سخنی از میزبانی فرانسه در عرصه ورزش در کوچه و خیابان‌های وطن‌مان به میان می‌آید بی‌درنگ ذهن و قلب همگان به سمت و سوی رقابت‌های جام جهانی فوتبال 1998 می‌رود؛ جایی که تیم فوتبال ایران با مربیگری جلال طالبی در یک دیدار تاریخی توانست با گل‌های حمید استیلی و مهدی مهدوی‌کیا از سد ایالات‌متحده امریکا عبور کند.  اما در صحنه کشتی این سرزمین دو بار میزبان گوش‌شکسته‌های کشورمان بوده است؛ نخستین‌بار جهانی 2003 در شهر کرتیل بود که تیم کشتی فرنگی با چهره‌هایی نظیر: حسن رنگرز، علی اشکانی، پرویز زیدوند، شهرام طاهرزاده، بهروز جمشیدی، مسعود هاشم‌زاده و علیرضا غریبی با هدایت رضا سیم‌خواه توفیقی کسب نكرد. دومین‌بار پس از چهارده سال ناقوس کلیسای نوتردام (سوژه داستان‌های ویکتور هوگو) شهر پاریس همزمان با مسابقات کشتی نواخته شد و تیم ایران در کشتی آزاد با تک مدال طلای حسن یزدانی و در فرنگی با سه مدال برنز محمدعلی گرایی، سعید عبدولی و حسین نوری به کار خود پایان داد و در جایگاه سوم تیمی قرار گرفت. رقابت‌های المپیک، بزرگ‌ترین جشنواره ورزشی است که معیار همه دنیا می‌باشد و کارنامه همه در این عرصه با آن سنجیده می‌شود. رسیدن به این آوردگاه آرزوی هر ورزشکاری است و دست یافتن به مدال آن را رسیدن به قله می‌توان توصیف کرد. این بار هم در پاریس مانند یک سنت همیشگی تمام نگاه‌ها به سمت کشتی آزاد و فرنگی دوخته شده است که بتوانند با مدال‌های رنگارنگ دل هموطنان را شاد و لبخندی از جنس بلور برای چهره آنها نمایان کنند. امیدواریم که گل‌هایی که در کنار خیابان‌های شهر پاریس می‌رقصند به استقبال کاروان ورزش ما بیایند.