مدال‌آور پارالمپيك در گفت‌وگو با «اعتماد»
حامد حق‌شناس: با 30 سال سن، پدرم كمك خرجي‌ام را مي‌دهد
فارغ‌التحصيل كارشناسي عمران هستم، اما كار ندارم
روزبه دلاور
حامد حق‌شناس، پاراتكواندوكار تيم ملي كشورمان با وجود آسيب‌ديدگي شديد از ناحيه دست راست در بازي‌هاي پارالمپيك پاريس عملكرد موفقيت‌آميزي داشت و موفق به كسب نشان برنز اين بازي‌ها شد. او در مبارزه رده‌بندي به مصاف حريفي از قزاقستان رفت و با پيروزي برابر اين حريف روي سكوي سوم قرار گرفت. حق‌شناس دو سال در مسابقات مختلف بدون شكست بود و اعتقاد دارد اگر مصدوم نمي‌شد، مي‌توانست مدال خوشرنگ‌تري براي كاروان كشورمان به دست بياورد. در ادامه گفت‌وگوي اختصاصي خبرنگار «اعتماد» با اين پاراتكواندوكار را مي‌خوانيد.
از كسب مدال در بازي‌هاي پارالمپيك بگو .
خدا را شكر مي‌كنم كه توانستم از اين مسابقات دست پر برگردم، اما آنچه باب ميلم بود، اتفاق نيفتاد و نتيجه كه مدنظرم بود، نشد.
چرا؟
متاسفانه دستم آسيب ديد و عملكردم را كاهش داد و يكسري مسائل ديگر هم اتفاق افتاد كه نتوانستم آن عملكردي كه بايد را داشته باشم.
مسائل چي بود؟
مسائلي بود كه براي خودم اتفاق افتاد! همان شكستگي دست راندمان كارم را پايين آورد و اجازه نداد بهتر كار كنم. اتفاق خاصي رخ نداد و فدراسيون از ما حمايت كرد و كميته پارالمپيك هم تمام تلاش خودش را كرد تا با بهترين شرايط حضور پيدا كنيم همين‌جور هم بود، اما قسمت من برنز بود!
فكر مي‌كني اگر مصدوم نمي‌شدي، مي‌توانستي مدال طلا را كسب كني؟
خب من دو سال بود كه نباخته بودم و در هفت رويداد مختلف طلا گرفته بودم. در پاريس هم طلا مي‌خواستم‌كه قسمتم برنز شد.
فدراسيون به پاراتكواندو اهميت لازم را مي‌دهد؟
خدا را شكر آقاي ساعي چون خودش قهرمان تكواندو بوده به خوبي ما را درك مي‌كند و به اندازه كافي به ما رسيدگي مي‌كند كه جا دارد از ايشان قدرداني و تشكر كنم كه تا اين حد به ورزشكارانش اهميت مي‌دهد. در پارالمپيك در كنار ما حضور داشت كه انرژي مثبتي براي ما بود.
اول كه با شما تماس گرفتيم، گفتيد پشت موتور نشستي. امكان رانندگي با ماشين را نداري؟
چرا مي‌توانم. اما جاده ترافيك بود و با موتور مي‌خواهم بروم ترمينال و بعد برگردم شهر خودم، چون ديروز ديدار با آقا بوديم و حالا در حال بازگشت هستم.
از ديدار با رهبر انقلاب هم مي‌خواهي صحبت كني؟
ديدار عالي بود و آقا به ما خيلي حال دادند كه مي‌بينند مسابقات را و رصد مي‌كنند. اين باعث خوشحالي و دلگرمي براي جامعه ورزش است . اميدوارم بقيه مسوولان هم ببينند و از ورزشكارها حمايت كنند همان‌طور كه ايشان مي‌بينند و تشكر مي‌كنند، اميدوارم بقيه مسوولان هم به نحو خودشان انجام دهند.
پاداشي هم براي‌تان در نظر گرفتند؟
ما هر وقت خدمت ايشان رسيديم بعدش براي‌مان هديه‌اي فرستادند، اميدواريم اين‌بار هم اين كار تكرار شود.
بعد از پايان مسابقات از مسوولان دولت هم پاداشي گرفتي؟
از مسوولان ورزش و جوانان استان‌مان تشكر مي‌كنم، اما فعلا براي من كاري انجام ندادند، اميدوارم در هفته‌هاي آينده اين اتفاق بيفتد. اميدوارم مثل استان‌هاي ديگر استان اصفهان هم از ورزشكارانش حمايت كند.
يك سوال متفاوت. چرا بين پاراتكواندوكارها و تكواندوكارها فرق گذاشته مي‌شود؟
تفاوت كه وجود دارد حتي در سطح‌بندي، اما آقاي ساعي تفاوتي قائل نمي‌شود، چون شرايط ما تقريبا يكسان است.
به مبينا نعمت‌زاده گفته شده بدون كنكور مي‌تواند وارد دانشگاه دولتي شود، اما به هاجر صفرزاده اين اجازه را ندادند. البته صفرزاده در رشته پارادووميداني است. برخي مي‌گويند نگاه‌هاي تبعيض‌آميزي وجود دارد. آيا موافق هستي؟
حالا ايشان يك درخواستي داشتند كه مسوولان بايد به آن رسيدگي كنند. خودم ۳۰ سال سن دارم فارغ‌التحصيل كارشناسي عمران هستم و بزرگ‌ترين درخواستم از مسوولان اين است كه آقا! من اين همه زحمت كشيدم و از خودم مايه گذاشته براي كشورم و حالا كشورم بيايد براي من كاري انجام دهد! فكر نمي‌كنم خواسته بزرگي باشد. الان من برگشتم بايد زانوي خودم را تا چند وقت ديگر عمل كنم مثل سليمي كه دستش شكست يا يزداني كه كتفش درآمد يعني ورزشكار با جانش مي‌جنگد. به فرموده مقام معظم رهبري، ورزشكار جنگجوي زمان صلح است. ما مي‌جنگيم كه اسم كشورمان بالا برود پس كوچك‌ترين كاري كه مي‌توانند براي ما انجام دهند، ايجاد شغل و تهيه مسكن است. اگر مسوولان حمايت كرده و شغل را از حالت قانوني به دستوري تبديل كنند. مثلا فلان ارگان! موظفي فلان ورزشكار را به كار بگيري! اگر اين‌طور باشد بار مسووليت از شانه‌هاي‌مان برداشته مي‌شود و به آينده اميدوارتر و دلگرم‌تر مي‌شويم. اميدوارم به قلم رياست محترم جمهور يا حضرت آقا يا مسوولان استاني اين مشكلات حل شود!
غير از ورزش شغل ديگري داري؟
اگر كارمند در هفته دو روزش را استراحت مي‌كند يك ورزشكار حرفه‌اي همان دو روز هم استراحت ندارد! ما در اردوي ملي تقريبا روزي ۵ ساعت تمرين فشرده داريم و در زمان ريكاوري ۲۴ ساعت‌مان درگير است و از خيلي از مسائل ديگر زندگي هم مي‌مانيم! نه پدر و مادر را مي‌توانيم ببينيم و نه كنار خانواده هستيم مثل يك مامور! و براي همين اگر گامي براي ورزشكار برداشته شود هم دل خدا شاد مي‌شود و هم دل پيغمبرش!
بدون شغل ديگر از پس هزينه‌هاي زندگي برمي‌آيي؟
نه، در ورزش‌هاي انفرادي نه توپي اوضاع هيچ كسي خوب نيست مگر اينكه مدال درشتي در جايي بگيرد. شايد آن وقت بتواند زندگي خودش را اداره كند. ما تا الان دست‌مان در جيب پدرمان بوده و ايشان لطف كردند و هزينه‌هاي ما را تامين كردند.
پس پسر پولدار محسوب مي‌شوي؟
نه آقا! تكواندو كه يك دست لباس مي‌خواهد و با يكسري لوازم كه آنهايي كه نياز بود فدراسيون قبل از مسابقات به ما دادند و بقيه هم كمي هزينه بوده كه پدر كمك مي‌كرده ماهي ۳ يا ۴ تا ۵ ميليون به من كمك مي‌كرد تا اموراتم بگذرد كه در سن 30 سالگي براي من زشت است! خيلي‌ها فكر مي‌كنند ورزشكاران n تومان قرار است پاداش پاي سكو بگيرند. آقا من ۳۰ سال سن دارم ۲۴ سال است كه ورزش مي‌كنم ماحصلش شد اين المپيك كه آنچه مي‌خواستم نشد . يكي بيايد بگويد من اگر ۲۴ سال سر كار مي‌رفتم به كجاها مي‌رسيدم، اما ورزش كردم براي مملكت خودم تا دل مردم را شاد كنم.