شهادت نصرالله و توصيه به دو اقدام
علي ربيعي
از ديشب كه خبر حمله به بيروت را شنيدم تا صبح دل‌نگران آزادي و حقيقت بودم. نگران وحشي‌گري‌هاي پيچيده در زرورق‌هاي فريبنده و نابودي آرمان‌گرايي‌ها بودم. ضمن تسليت شهادت سيد حسن نصرالله و سردار عباس نيلفروشان به تمامي آزادي‌خواهان جهان به چند نكته مي‌پردازم:
۱- اشغال سرزمين، وطن‌ستاني از انسان‌ها و سپس كشتار و كشتار و كشتار... در انتقام‌جويي چنان سفاك و بي‌رحم كه هر روز بر خيل كودكاني كه كودكي نكرده كشته مي‌شوند، افزوده مي‌شود و از همه تلخ‌تر آنكه شاهد سكوتي سهمگين از جهان در مقابل جنايات رژيم اسراييل هستيم. كشوري كه خود را مهد دموكراسي مي‌خواند نه تنها اين جنايات را محكوم نمي‌كند، بلكه كشتار را ترويج و كمك‌هاي نظامي و اطلاعاتي هم مي‌كند. وزير خارجه انگليس آن را دفاع مشروع مي‌خواند و... دوست دارم با نسل‌هاي جديد سخن بگويم. بگويم كه اين است چهره واقعي قدرت‌ها. هيچ حمايتي از سوي بيگانگان براي آزادي را باور نكنيد. آزادي گوهري است كه در درون شماست و بايد در درون جامعه دنبال شود. دل به اين خونخواران سپردن، سرابي بيش نيست. ببينيد چگونه نخست‌وزير خونخوار اين رژيم، در جهت ايجاد ثبات سياسي خود در داخل براي جان هيچ انساني ارزش قائل نيست. تناژ بالايي از بمب بر سر مردم با لبخند فرو مي‌ريزند. نسل ما اين تلخي و خشونت را هم از جانب غرب و هم از طرف شرق چشيده بود. حمله و اشغال سرزمين‌مان چه به واسطه غربي‌ها و چه روس‌ها به عنوان حوادثي تلخ در حافظه تاريخي اين ملت مانده و حالا نوبت شماست كه پي به حقيقت نهفته پشت نقاب‌هاي فريبنده ببريد.
۲- رژيم اسراييل كه سال‌هاست در تلاش است پاي ايران را به جنگي يك طرفه با قدرت‌هاي جهاني بكشاند، ما را در شرايط ويژه‌اي قرار داده است. چه آنكه رهبران آن رژيم غيرانساني مي‌دانند كه صلح و آرامش در ايران و با ايران، براي اسراييل راهي جز انزوا باقي نمي‌گذارد. يادمان هست رژيم اسراييل چنان به دنبال عدم موفقيت توافق هسته‌اي ايران بود كه حتي حضور موفق ايران در صلح منطقه را تهديدي براي خود مي‌دانست و در اين چند سال نيز با اقدامات سياه خود، درصدد گشودن درهايي از جهنم ناامني در منطقه است. زرسالاران و نفت‌سالاران امريكايي نيز در پيوستگي با صهيونيست‌ها، خواهان اين اتفاق هستند. در اين موقعيت چه بايد كرد؟ كدام روش به نفع ايران و عزت اين مرزوبوم است؟ در اين زمينه اظهارنظرهاي زيادي را شاهديم. من قصد ورود به بهترين اقدام محتمل را ندارم، اما نيك مي‌دانم ما نيازمند يك اجماع و شكيبايي ملي هستيم. به اعتقاد من، ايران نيازمند دو عمل براي عبور از اين بحران‌هاست. نخست آنكه با اتكا به وفاق بايد يك انسجام دروني را در كشور دنبال كرد. در جامعه بايد وفاقي بزرگ صورت گيرد، به نحوي كه هر تصميمي پشتوانه‌اي قوي و همگاني داشته باشد. در دولت جديد با نظريه وفاق، نخبگان جامعه مي‌توانند اين مسير را هموار كنند. وفاق بزرگ، بزرگ‌ترين بازدارندگي ماست. اقدام دوم، ايستادن همه در پاي تصميمي است كه با محوريت رهبري اتخاذ مي‌شود. متاسفانه در رسانه رسمي يا افرادي كه مسووليتي در قبال كشور و جامعه براي خود نمي‌بينند با اظهارنظرهاي‌شان، جامعه را به پراكندگي و عدم انسجام سوق مي‌دهند. يادمان نرود كه بزرگ‌ترين دشمن ما جدايي درون ملت ماست. انشقاق ملي اگر جاي وفاق ملي را بگيرد كوچك‌ترين خطرات و حقير‌ترين دشمنان، بزرگ و شكست‌ناپذير به نظر خواهند رسيد. امروز بيش از هميشه مكلف به ايستادن در برابر هرگونه تفرقه هستيم. تفاوت داشتن در سلايق و روش‌ها و در همان حال متحد بودن در دفاع از سرزمين و پرچم، هنري است كه بايد در آموختن و تمرين آن نستوه و مصمم باشيم؛ بي‌هيچ مصلحت‌انديشي جناحي و عافيت طلبي سياسي.