كاشتن بذر اميد
مهدي داوري‌دولت‌آبادي
سال ۱۳۸۴ كه براي تحصيل سينما به دانشگاه هنر رفتم، اسم جشنواره نهال را شنيدم. آن روزها در اوج شور جواني و آغاز دوران دانشجويي از اينكه صفر تا صد جشنواره‌اي سينمايي توسط دانشجويان برگزار مي‌شود به وجد آمدم. آن سال دومين دوره از جشنواره برگزار مي‌شد و به واقع نهالي كوچك و نوپا بود. در آن روزها توليد فيلم‌هاي كوتاه به اندازه الان نبود و جشنواره نوپاي نهال هم با تعداد محدودي فيلم و اكران و امكاناتي محدودتر، خيلي جدي گرفته نمي‌شد. در دوره‌اي كه خودم هم با فيلم كوتاهي در آن شركت كردم با اولين نمايش فيلمم روي پرده و تماشاي آن كنار تماشگران روي صندلي‌هاي سالن تاريك سينما، شوقي وصف‌ناپذير از يك تجربه هنري داشتم، احساسي كه نفس يك دانشجوي جوان را در سينه حبس مي‌كند.
از همان سال‌ها رسم آن شد كه هر سال دانشجويان سال دوم رشته سينماي دانشكده سينما-تئاتر (هنرهاي دراماتيك قديم) مجري‌اش باشند. در خلال اين سال‌ها جشنواره‌اي كاملا دانشجويي و مستقل پا گرفت و هر ساله توسط دانشجويان جوان سال دومي از آن نهال كوچك مراقبت شد. البته بدون دريافت دستمزد و با همت زياد و سال به سال به جوان‌تر‌ها سپرده شد و با كمترين حمايت، با گذر از فراز و نشيب‌هاي فراوان خود را به اينجا رساند.
اين روزها بيستمين دوره جشنواره فيلم كوتاه نهال، چون درختي جوان و قد كشيده در حال برگزاري است. حالا ديگر اين جشنواره بين‌المللي شده و كمتر كسي در حوزه سينما و فيلم كوتاه هست كه آوازه آن را نشنيده باشد. با اين حال نهال همچنان جشنواره‌اي دانشجويي است و اين نقطه قوت آن است. شرط حضور آثار در آن هم، دانشجو بودن صاحب اثر است. آثار در رشته‌هاي گوناگون و تخصص‌هاي مختلف مثل كارگرداني، فيلمنامه، فيلمبرداري، تدوين و... و در بخش‌هاي مختلف مثل بين‌الملل، ملي، مستند، تجربي و انيميشن با هم رقابت مي‌كنند و چه خوب كه جشنواره نهال، در كنار آثار ساخته شده، با نگاه به آينده تنديسي هم به بهترين فيلمنامه ساخته نشده اهدا مي‌كند و يك بخش هم براي فيلم‌هاي «هنرستاني» در آن گنجانده شده است. همزمان در كنار بخش‌هاي رقابتي، كارگاه‌هاي متنوعي در باب فيلم و فيلمسازي نيز در اين جشنواره برگزار مي‌شود كه بستري مناسب براي تبادل اطلاعات و گردهمايي دانشجويان و هنرجويان اين حوزه است.
به وضوح مي‌توان ديد مادامي كه در بيست سالي كه جشنواره نهال قد كشيده و ريشه دوانده، كيفيت آثار و فيلم‌هاي كوتاه دانشجويي نيز همراه با آن باليده‌اند و رشد كرده‌اند و جشنواره در اين زمينه بسيار مفيد و موثر واقع شده است. حالا كه نهال بيست ساله شده و چندين سال از فارغ‌التحصيلي ما مي‌گذرد، هنوز آن اشتياق در من زنده است و با دوستانم ارتباط‌مان را با نهال به عنوان حامي حفظ كرده‌ايم و به اين همراهي مي‌باليم، چراكه در روزها و سال‌هايي كه شايد بيش از پيش نياز به اميد احساس مي‌شود، اينجا حوالي چهارراه وليعصر، در حياط دانشكده هنرهاي كاربردي و سالن فارابي، نهال بذر «اميد» مي‌كارد.