بازروابطي از جنس وحدت
وحيد عذيري
پس از كش و قوس‌هاي فراواني كه در مذاكرات جمهوري اسلامي ايران و عربستان سعودي، در خاك عراق صورت پذيرفت، ديدگاه‌هاي دو كشور به سمت و سويي وحدت‌گونه سوق يافت. امروز با توجه به اعلام رسمي مقامات دو كشور مذكور، روابط ديپلماتيك دو كشور آغاز گرديد. بسيار خرسندم كه اين اتفاق ميمون و مبارك را از سال 1397 در تحليل‌هاي خود («مثلثي دو ضلعي»، «مراسم تحليف؛ فرصتي براي دولت سيزدهم»، «هفته وحدت؛ اختلافي مبارك»، «دولت سيزدهم و صلح منطقه‌اي» و...) به اين رخداد سياسي پرداخته و پيش‌بيني نموده‌ام كه اين اتفاق به وقوع خواهد پيوست و از بركات اين رخداد (صلح و همكاري منطقه‌اي در جهان اسلام) همگان منتفع خواهند گرديد. اما چيزي كه بيش از همه در اين بين مهم به نظر مي‌رسد اين است كه هزينه‌هاي دو كشور در عرصه داخلي (افزايش مشروعيت سياسي، همدلي دو ملت، و...)، منطقه‌اي (كاهش تنش‌هاي جنگ نيابتي، خاتمه جنگ يمن، و...) و بين‌المللي (نفوذ بيشتر در سازمان ملل، فروش نفت، دور زدن تحريم‌ها و...)، كاهش خواهد يافت و به وزنه سياسي جهان اسلام افزوده خواهد شد. اما با توجه به تحليل‌هاي قبلي‌ام، بايد خاطرنشان كنم كه اين از سرگيري روابط، درس بزرگي براي طرفين گرديد كه هزينه‌هاي قطع روابط سياسي و در پي آن ايجاد افزايش تنش‌هاي مرتبط با اين قطع روابط، مي‌تواند بسيار گزاف تمام شود و اگر دوباره مسائلي از قبيل جدايي و تنش بين دو كشور رخ دهد، نخبگان سياسي مي‌بايست از درگيري احساسي دوري كرده و در فضايي كاملا به دور از تنش، به رفع كدورت‌ها بپردازند، چراكه منافع آن فقط و فقط به نفع قدرت‌هاي متجاوز فرامنطقه‌اي (كه مشروعيت به حضورشان در منطقه غرب آسيا دهند) و رژيم صهيونيستي كه كمر به نابودي جهان اسلام بسته است، متوجه خواهد بود.
در اين راستا، دو كشور براي اثبات حسن‌نيت‌شان به هم و مردم دو كشور، بهتر است كه گردشگري مذهبي (حج عمره و تمتع و زيارت حضرت علي ابن‌موسي الرضا (ع) براي شيعيان عربستان سعودي)، گردشگري سلامتي و... و نيز حمايت از مواضع يكديگر در سازمان ملل، اوپك، دعوت رسمي از جمهوري اسلامي ايران براي عضويت در شوراي همكاري خليج‌فارس و... انجام دهند. اميد است كه دو كشور بزرگ دنياي اسلام سرمشق و الگويي براي صلح و ثبات در جهان اسلام شوند.