رييسي جزو آن 53 درصد است؟
محمد مهاجري
1- رهبر معظم انقلاب اسلامي در اول فروردين امسال در سخنراني حرم رضوي به موضوع انتخابات اشاره كردند. ايشان كه معمولا از ايجاد زودهنگام فضاي انتخاباتي برحذر مي‌دارند، اين‌بار در حركتي پيشدستانه و قريب 11 ماه زودتر به رعايت انتخابات سالم، امن و رقابتي تاكيد كردند. همين اشاره كافي بود كه دستگاه‌هاي مختلف ناظر و مجري انتخابات، براي تحقق هدف ايشان دست به كار شوند.
مثلا انتظار مي‌رفت وزارت كشور، شرايط فعاليت احزاب را تسهيل كند؛ گفت‌وگوي جريان‌هاي سياسي در صدا و سيما جدي‌تر پيگيري شود؛ فضاي مناظره و تفاهم تدارك شود؛ كرسي‌هاي آزادانديشي در دانشگاه‌ها توسط شوراي انقلاب فرهنگي فعال گردد؛ راه‌هاي گسترده‌تر شدن مشاركت عمومي در مجامع جامعه‌شناسي بررسي و موانع آن رفع شود و... و خلاصه هر كاري كه براي داغ كردن بازار انتخابات لازم است، صورت پذيرد.
اما دريغ كه مجلس به جاي گشودن گره‌ها، قانون انتخابات مجلس را تغيير داد و عملا در برابر ديدگاه رهبري كه انتخابات را رقابتي و پرشور مي‌خواهند، ايستاد. بي‌شك گسترش اختيارات شوراي نگهبان در بررسي صلاحيت‌ها حتي تا بعد از انتخابات و نيز جزيياتي چون حتي تمديد ساعت راي‌گيري با اذن اين شورا! و به ويژه قصه پيش‌ثبت‌نام‌ها كه شبهه مهندسي انتخابات را تداعي مي‌كند، سيگنال‌هاي منفي به كف جامعه است.
مشاركت كمرنگ در انتخابات 1398 و 1400 كه دليل اصلي‌اش كم‌اعتمادي شهروندان به صندوق‌هاي راي است، بايد زنگ خطري مي‌شد كه دست‌اندركاران سياسي را براي تكرار نشدن آن دو واقعه ترغيب كند كه نكرد.
2- مدتي پيش نتايج يك نظرسنجي منتشر شد كه برمبناي آن 53درصد از شهروندان تهراني گفته بودند اصلا از برگزاري انتخابات مجلس دوازدهم در اسفند خبر ندارند. اين رقم متاسفانه معناي بسيار تاثربرانگيزي دارد و مي‌طلبد كه براي بهبود فضا كاري انجام داد.
يكي از اين كارها، اعلام اراده دولت و شخص رييس‌جمهور براي تاثيرگذاري بر فضاي سياسي است. اما سكوت رييس‌جمهور در 6 ماهه بعد از سخنان انتخاباتي رهبر معظم انقلاب، نمي‌تواند به معناي غفلت باشد. به عكس، در تصور سياسي بدين معناست كه شخص رييس‌جمهور هيچ علاقه‌اي به تشكيل مجلسي با راي بالا ندارد. خوشبينانه‌ترين فرض آن است كه بپذيريم آقاي رييس‌جمهور جزو همين 53درصد است و از انتخابات بي‌اطلاع!
اگر آقاي رييسي مثلا از امروز به صرافت بيفتد كه انتخابات را جدي بگيرد 6 ماه تاخير دارد و اگر اين
6 ماه را در ضعف عملكرد سياسي-انتخاباتي دولت ضرب كنيم، نتايج دلسرد‌كننده‌اي خواهد داشت.
چه تفاوتي دارد كه اپوزيسيون خارج از كشور يا تندروهاي داخلي بر طبل عدم مشاركت بكوبند، يا دولتي كه مسوول برگزاري انتخابات است؟ نتيجه يكي است.