فرصت طلبي‌ها اينگونه برملا مي‌شود
معصومه ابتكار
خاطره مهمي از رييس‌جمهور شهيد آقاي رييسي باعث شد تا پس از واقعه ناگوار سقوط بالگرد ايشان در مصاحبه‌هايي از آن ياد كنم. انگيزه‌ام از اين يادآوري، اهميت مسائل زنان و قفل شدگي خواست آنها در ميان چالش‌هاي مختلف كشور و البته ذكر اقدامي از آقاي رييسي در زمان رياست ايشان بر قوه قضاييه بود. مي‌خواستم اين پرسش را مطرح كنم: شخصيتي كه امروز از فقدانش متاثريد، چرا در زمان حياتش به يكي از بهترين اقداماتش پشت كرديد و آن را ناديده گرفتيد؟خاطره من به موضوع لايحه «تامين امنيت زنان در مقابل خشونت» برمي‌گردد كه سال‌ها بر روي آن كار شده و هر بار با موانع مختلفي متوقف و مسكوت مانده بود. اين لايحه در دولت آقاي روحاني به جد پيگيري شد و از آنجا كه آخرين نقطه توقف طولاني‌مدت در قوه قضاييه در دوره آقاي آملي‌لاريجاني بود، طي نشست‌هاي متعدد با معاونين قوه، قضات و كارشناسان به اجماع رسيديم؛ لايحه‌اي كه يك نياز ملي بوده و مي‌توانست بخشي از مشكلات حقوقي و قانوني، مطالبات و انتظارات زنان جامعه را پاسخ گويد و به تقويت بنيان خانواده كمك كند. به علاوه از مطالبات رهبري و از اولين مسائلي بود كه ايشان در جلسه با دولت دوازدهم به خودِ من گفتند. به هر حال متاسفانه پس از نشست‌هاي مشترك دو قوه و كسب اجماع، تأييد نهايي آن توسط آقاي آملي‌لاريجاني به‌رغم پيگيري‌هاي كتبي و حتي حضوري انجام نشد تا اينكه آقاي رييسي آمد. در جلسه معارفه آقاي رييسي با بانوان فعال كه حضور يافتم، اهميت موضوع را تشريح كردم. آقاي رييسي قول پيگيري داد و بعد از ۳ ماه اين لايحه تأييد و به دولت فرستاده شد كه پس از بررسي و تصويب در كميسيون لوايح دولت با تأييد دو قوه مجريه و قضاييه در دي 1399 به مجلس رفت. هدف اين بود كه لايحه منع خشونت از زنان كه در رفت و آمدها كلمه «خشونت» را هم از آن حذف كردند به عنوان قانون، چتري در حمايت از زنان و دختراني را باشد كه به انحای مختلف در خانه و اجتماع تحت انواع خشونت جسمي و رواني قرار مي‌گيرند. ما اگر مدعي هستيم خود بايد بهترين الگوي رفع هر گونه خشونت عليه زنان را ارايه دهيم و با پاك كردن صورت مساله و ناديده گرفتن حقوق زنان و دختران‌مان تنها اتفاقي كه مي‌افتد ناباوري و دور شدن آنها از ادعاهاي مسلماني ما هست. اما در كمال شگفتي لايحه مورد بحث حدود ۵ ماه در مجلس حتي اعلام وصول نشد. سپس به دليل استفاده از آن براي يك فضاي انتخاباتي مطرح شد و بعد همان مدعيان طرفداري و همفكري با آقاي رييسي، آن را با طرح اشكالاتي سخيف و فارغ از درد جامعه متوقف كردند؛ در حالي كه خود را مدافع كسي معرفي مي‌كردند كه طي سه ماه اين لايحه را از يك توقف طولاني و حبس در قوه قضاييه نجات داد. يعني اين مدعيان حتي براي تلاش‌هاي آقاي رييسي هم ارزش قايل نشدند و نمي‌شوند. گاه فرصت‌طلبي‌ها اينگونه برملا مي‌شود؛ اگر حقايق گفته شود و در پس پروگانداي رسانه‌اي گم نشود.