طرح جامع و تفصيلي تهران چه مي‌گويد
سابقه طراحي و اجراي طرح‌هاي جامع در تهران به دهه 40 بر مي‌گردد. اولين طرح جامع تهران به نام فرمانفرمايان بود كه در آن وسعت تهران تا افق طرح حدود 180 كيلومتر مربع با جمعيتي معادل 5.2 ميليون نفر ديده شده بود. طرح جامع فرمانفرمايان تاكيد بر تقويت شبكه بزرگراهي داشت كه اكثر بزرگراه‌هاي در دست ساخت در حال حاضر متاثر از اين طرح است. در طرح جامع ساماندهي (آتك) به عنوان دومين سند طرح جامع تهران كه از سال 71 جهت تدوين و اجرا به شهرداري ابلاغ شده، وسعت تهران حدود 700 كيلومتر با جمعيتي معادل 5.7 ميليون نفر ديده شد گرچه اختلاف بين دستگاه‌هاي متولي و توام شدن با انقلاب اسلامي و آغاز دفاع مقدس سند راهبردي اول طرح جامع را كم‌رنگ كرد؛ لذا نگرش لزوم طرح جامع دوم تهران توسط وزارت مسكن و شهرسازي از سال ۱۳۶۳ آغاز و در سال ۱۳۷۱ به عنوان طرح دوم به شهرداري ابلاغ شد. دوران سازندگي بعد از دفاع مقدس و نگرش مديريت شهرداري تهران در استفاده از ظرفيت‌هاي موجود شهري در كنار جذابيت‌هاي انبوه‌سازي و تراكم‌فروشي منتج به عدم استقبال از طرح جامع دوم تهران و مهم‌تر از آن تدوين طرح تفصيلي توسط شهرداري شد؛ لذا مديريت توسعه شهري بدون هيچ‌گونه سند راهبردي به كار خود ادامه مي‌داد. اما سومين طرح جامع تهران در سال 1391 ابلاغ شد كه براساس آن قرار بود وسعت تهران نه تنها افزايش پيدا نكند بلكه روند كاهش و تثبيت شرايط موجود در نظر گرفته شود و رشد جمعيتي كه براي افق طرح در نظر گرفته شده به حدود 5.10 ميليون نفر برسد. در حقيقت در اواخر اسفند ماه سال 90 جهت اجرا به شهرداري ابلاغ شد كه از ابتداي سال جديد نيز زمينه اجرايي شدن آن در سيستم رايانه‌اي شهرداري تهران طبق نقشه‌هاي GIS مهيا شد. در نرم افزاري كه با كمك GIS براي اجرايي شدن طرح تفصيلي طراحي شده بود، لايه‌هاي اطلاعاتي از جمله: حريم عوارض (گسل‌ها، قنات‌ها، مترو...) كاربري‌هاي ثبت شده، طرح‌هاي موضعي، مرزبندي مناطق، محدوده قانوني، اراضي ذخيره، بافت ناپايدار، آثار تاريخي، شبكه معابر، فضاي سبز و پهنه بندي‌هاي طرح جامع وجود داشت و قراربود بر اساس هر يك از 5 پهنه‌اي كه براي شهر تهران در نظر گرفته شده بود، شرايط خاصي براي ساخت و ساز اجرا شود؛ طرحي كه مديران شهري از آن به عنوان نقشه راه ساخت‌وساز در پايتخت ياد مي‌كردند.